Honger en kroketten
Door: Patrick
Blijf op de hoogte en volg Patrick
08 Maart 2009 | Namibië, Windhoek
Eindelijk is het regen duidelijk minder geworden. Het is nu alweer een paar dagen droog zelfs! Dus geen natte voeten meer voor mij en ik kan met een gerust hart de was buiten hangen en dan de stad ingaan!
Ook de afgelopen week weer lekker met Afrika geconfronteerd. In de eerste plaats met de beestjes van Namibië. Ik heb ruim een week een jeukende bult op mn pols gehad, maar nu jeukt ie niet meer. Alleen een rood plekje is er nog te zien. En over bulten gesproken. Op mn linker been heb ik twee grote jeukende bulten zitten van ruim 2 cm doorsnee. Maar ach, dat zal wel weer wegtrekken. Ook de diarreeremmer heb ik inmiddels moeten gebruiken. Na wat immodiumtabletjes was de boel weer lekker verstopt, dus ik heb nu nergens last meer van.
Ook is het de afgelopen week 2 keer voorgekomen dat ik NIET met dode spinnetjes in mn bed wakker werd. Ik weet niet hoe ze erin komen iedere keer, maar ik stop de klamboe toch echt goed onder het matras. Misschien zijn ze wel uit de bulten op mn been gekropen haha.
Na heel wat mooie dingen verteld te hebben over hier, zal ik dan toch ook eerlijk moeten toegeven dat ik af en toe erg geschokt was van verhalen waar ik ook wel een traan om heb gelaten.
Op een van de DOT punten was een vrouw, broodmager en zwak door tuberculose en HIV/AIDS. Haar ogen waren angstaanjagend en alle botten waren te tellen bij haar. Ik vroeg aan de field promoter hoe het kon dat ze zo enorm mager was. Het bleek dat haar man haar geen eten geeft, terwijl hij gewoon werkt (als politieagent nota bene!) en dat ze daarom haar kinderen al 1000km verderop naar hun oma heeft moeten brengen (in de Caprivi regio), omdat die ook geen eten kregen. Ze leeft dus van de maaltijden van Penduka, maar dat is niet genoeg voor de hele dag. Ze had ook niet genoeg medicatie mee naar huis gekregen en ze heeft, hoe zwak ze is, uren moeten lopen in de hitte naar de kliniek. Vreselijk! Haar maag kon ook niet veel eten verdragen, dus na een halve portie had ze genoeg gehad. En omdat ze nu zo zwak is, HIV geïnfecteerd en tuberculose heeft, is het bijna zeker dat ze niet lang meer te leven heeft. Maakt me dan zo kwaad, want ik sta vrij machteloos erin.
Ze is niet de enige magere hier. Zo was er een jongen, iets ouder dan ik ben, maar wel even lang, en die werd gewogen. Hij woog slechts 45 kg! En een kindje van een jaar of 4/5 woog slechts 11 kg. Onvoorstelbaar! Het zijn de dingen die de toeristen niet zijn als ze Namibië bezoeken en een Katutura township tour doen. Ik weet nog niet zo goed of ik echt blij ben dat ik het wel zie.
Wanneer het hier in de winter erg nat en heet is, spoelen regelmatig krotjes van de berghelling waar mensen bij omkomen. Ook is het soms zo heet in die metalen huisjes, dat mensen omkomen van de hitte. En in de zomer kunnen ze juist onderkoeld raken, want dan kan het ’s nachts best stevig vriezen hier. En ondanks alles lachen deze mensen hier en zitten de mensen in Nederland met een chagrijnig hoofd in een warm, veilig huisje en slapen ze onder een donzen dekentje. Wat een rare wereld!
Natuurlijk zijn er ook wel weer grappige, typisch Afrikaanse dingen die ik hier te horen krijg. Tom, een van de 2 andere Nederlandse vrijwilligers hier, werkt in de moestuinen van Penduka. Er was een tijdje terug mest nodig voor de tuinen. Dat moest uiteraard zo goedkoop mogelijk. Zo’n 70km verderop was het gratis te krijgen. Met alle Nederlandse intelligentie stelde Tom voor om een vrachtwagentje te huren en dan één keer op en neer rijden om de mest te halen. Maar nee, zodra iets hier geld gaat kosten zeggen ze eerst keihard ‘nee’ voordat ze überhaupt hebben geluisterd wat je precies zei. Dus zijn ze met de kleine pick-up van Penduka ongeveer 10 keer op en neer gereden om de ‘gratis’ mest te halen, die door de vele kilometers inmiddels behoorlijk duur was geworden!
Ook moest je hier overal kwitanties voor vragen. Als je iets wilt boven de N$ 1000,- (ongeveer 80 euro) dan moet je er 3 hebben! Voor een van de tuinen moest een irrigatiesysteempje kopen, kosten waren ongeveer N$ 1200,- dus moesten er 3 kwitanties komen. Met als gevolg dat er 2 mensen twee middagen door Windhoek zijn gaan rijden naar de ‘Gamma’, ‘Intratuin’ en ‘Formido’ om een prijsopgave te krijgen, inclusief stempels, anders is het ook niet geldig. Personeels- en benzinekosten en een hoop tijd verloren. Maargoed, dan heb je uiteindelijk wel het goedkoopste irrigatiesysteem. Want bij de ‘Gamma’ was het toch echt 5 euro goedkoper dan bij de ‘Intratuin’. Ik dacht dat Nederland bureaucratisch was, maar soms slaat het hier echt alles!
Voor de bungalows zijn ze (inmiddels drie weken) bezig met een pad aan te leggen, muurtjes te bouwen en de grond zo’n 40 cm te verhogen. Dat moet aan het einde van de maand klaar zijn, maar in de afgelopen 3 weken is er eigenlijk vrij weinig veranderd. Nou, het zal mij benieuwen! Die bouwvakkers dachten trouwens dat Laura en ik Duitsers waren. Pfffff!!
Het transport van en naar de DOT punten is hier nog altijd een groot probleem. Afgelopen week mocht ik op een ochtend niet mee van Rudolph (hij reed), omdat ‘mijn’ DOT punt niet op zijn route lag. Laura mocht wel mee, al lag die van haar ook niet op de route. Daarom werd zij ineens op een andere afgezet. Rond 10.00 was de health education weer afgelopen en wilde ze wel weer terug. Ze belde en smste wat mensen, maar niemand reageerde echt. Ik was druk bezig met de stageopdrachten op Penduka en informeerde maar even of iemand Laura ging halen. Ik kreeg een volmondige ‘ja’ te horen, dus ik ging weer aan het werk. Een uur later nog steeds geen Laura. Ik ging het nog maar eens vragen, er stonden immers 3 van de 4 auto’s bij Penduka en er waren zelfs mensen aanwezig die konden rijden. Ik stelde ook nog voor of ik Laura misschien mocht ophalen, heb immers mn (internationale) rijbewijs bij me. Maar dat mocht niet, iemand ging haar al halen. Bijna twee uur later nog steeds geen Laura. Dus toen ben ik maar naar Tom gegaan en gevraagd of hij met zijn auto Laura wil halen. Ze zat, zoals verwacht, gewoon nog steeds te wachten en er bleek helemaal niemand naar haar onderweg te zijn. Belachelijk! Wat een verspilling van tijd! Hier moeten we echt iets aan gaan veranderen,want dit is geen doen zo.
Afgelopen donderdag hadden we na werktijd nog een meeting over World TB Day 2009. Leuk om hieraan mee te werken, maar er gaat enorm veel tijd in zitten, waardoor we enorm in de planning moeten schuiven en hopen dat we de stageopdrachten allemaal afkrijgen! Wel leuke verantwoordelijkheden gekregen. Zo mag ik de tickets en posters maken voor een ‘Awareness Concert’ en zal ik op een DOT punt werken en voorlichting geven tijdens World TB Day 2009 in het centrum van Windhoek in ZooPark. En Laura en ik gaan samen pannenkoeken bakken tijdens het concert. We hebben hier echt iets geïntroduceerd haha!
Vrijdagochtend (op onze ‘vrije’ dag) moest Laura ineens ’s ochtends om 9 uur komen voor een meeting met Rudolph en Pinehas. We wilden naar de bieb maar die plannen hebben we wederom moeten verzetten naar volgende week! Netjes op tijd om 9 uur, maar geen Rudolph. Nee de meeting was even verzet naar 11 uur. Nou, die ging dus mooi niet door en Laura en ik zijn de stad maar ingegaan om die verder te ontdekken. Maerua Mall is echt een gigantisch groot winkelcentrum! En wat me vooral opviel is dat de mode hier erg westers is en lijkt op de Nederlandse mode. Heel fijn, als je je bedenkt dat het hier allemaal ook nog goedkoper is dan bij de H&M. Zo betaalde ik 2 euro voor een leuk shirt en 3 euro voor een andere. Schoenen voor 15 euro zijn hier normaal en zelfs broeken zijn hier niet zo duur! Ook heerlijk gegeten daar in ‘Cattle Baron’. Enorm kak, tenminste, we kregen onze eigen ober, Denver, die de cola presenteerde alsof het een of andere zeldzame, peperdure wijn was uit weet ik veel waar. Moest mn lachen inhouden, maar die arme jongen deed enorm zijn best om alles keurig te doen. Onze hamburger (tja, daar hadden we zin in!) werd op Koninklijke wijze gepresenteerd en Denver “zou er voor ons zijn als we hem nodig hadden”. Wat fijn! Wel grappig detail; wij spraken Nederlands, aan de tafel naast ons Engels, daarachter Duits en achter ons Afrikaans. Hele zooitje bij elkaar. ‘Nadeel’ was wel dat er vrijwel alleen maar blanken liepen in Maerue Mall, omdat het in het rijke, blanke deel van de stad is. De gevolgen van de apartheid zijn subtiel nog wel te merken.
En over eten gesproken, nadat we zaterdag bij het Craft Centre waren geweest (heel leuk trouwens, maar dure souvenirs) zijn we gaan eten bij Paul’s. Café/restaurant van een Nederlander en de enige plek in Namibië waar je kroketten kunt eten. Oeh, wat was dat een goddelijke maaltijd! Broodje kroket en warme appeltaart na. Ik waande me eventjes weer in Nederland, maar dan in de 35 graden en een brandend zonnetje op mn armen. Heerlijk!
Nog even wat reisinformatie. Komend weekend gaan Laura en ik naar de kust naar Swakopmund. Een badplaatsje waar de Duitse invloeden nog goed te zien zijn aan de huizen. We hebben een auto gehuurd (oude Toyota, maar het rijdt!) en als het weer een beetje meezit ga ik er skydiven! Heb nu al trillende benen!
Twee weken daarna zijn we van plan om naar Waterberg te gaan om voor slechts 2 euro pp een nachtje te kamperen bij de Namibische versie van de Tafelberg en dan kunnen we direct de tenten, die ze op Penduka blijken te hebben, testen.
In april komt mam en dan ga ik met haar naar de Sossusvlei in het zuiden en naar Swakopmund met haar en Laura.
In mei willen Laura en ik een weekje naar Kaapstad, met de bus, want het vliegtuig is na geïnformeerd te hebben toch veel te duur.
En in juni/juli het hele land door met Laura en haar vriendje Sjoerd. Dus er staat nog van alles op de planning en ik heb er zin in!
Feitjes:
- Windhoek heet niet voor niets Windhoek, het waait hier eigenlijk altijd!
- Het enige wat Rudolph steeds vraagt is: “Where is my input on this?”. Aarghh! Ik kan het woord ‘input’ niet meer horen!
- Moses heeft een nieuwe auto, alle servicelampjes branden!!!!
- Maar hij scheurt er gewoon mee rond
- Ondanks dat zijn vooras bijna doorgesleten is, ach.. dat noemt men geloof ik avontuur
- Weer hebben we de president zien rijden, toeval?
- Ook zijn huis bewonderd, in het centrum. Je kunt er gewoon langslopen. Echt gigantisch groot en mooi
- Hij vindt zelf van niet en laat er daarom eentje bouwen van ruim 150 miljoen(Amerikaanse) dollar in het zuiden van Windhoek
- Lang leve de democratische SWAPO, niet dus!
- Ook weer nieuwe vrienden gemaakt, dus hoef me niet meer te vervelen in de weekenden
- Om de vieze keuken wat op te vrolijken hebben we verjaardagsvlaggetjes opgehangen
- Hier zijn zo ontzettend veel sterren te zien ’s nachts
- De toeristen hier op Penduka zijn echt toeristen; rieten hoedje op, witte benen, gympen, witte sokken, broek tot over de navel opgetrokken.
- Je raadt het al, het waren Amerikanen!
- Vooral veel Duitse toeristen hier en die mopperen over de trage service. Wake up! Je bent in Afrika!
- In het noorden van Namibië zijn heftige overstromingen en in de woestijn stromen kolkende rivieren nu, gek om te kunnen zwemmen in de woestijn (leuke foto’s in de krant gezien)
Heb weer nieuwe foto’s geplaatst op hyves: http://patrickpt.hyves.nl
En Tom en Tineke (de Nederlandse vrijwilligers) hebben zelf ook een site, zeker een bezoekje waard:
www.vriendenvankatutura.org
Ook de afgelopen week weer lekker met Afrika geconfronteerd. In de eerste plaats met de beestjes van Namibië. Ik heb ruim een week een jeukende bult op mn pols gehad, maar nu jeukt ie niet meer. Alleen een rood plekje is er nog te zien. En over bulten gesproken. Op mn linker been heb ik twee grote jeukende bulten zitten van ruim 2 cm doorsnee. Maar ach, dat zal wel weer wegtrekken. Ook de diarreeremmer heb ik inmiddels moeten gebruiken. Na wat immodiumtabletjes was de boel weer lekker verstopt, dus ik heb nu nergens last meer van.
Ook is het de afgelopen week 2 keer voorgekomen dat ik NIET met dode spinnetjes in mn bed wakker werd. Ik weet niet hoe ze erin komen iedere keer, maar ik stop de klamboe toch echt goed onder het matras. Misschien zijn ze wel uit de bulten op mn been gekropen haha.
Na heel wat mooie dingen verteld te hebben over hier, zal ik dan toch ook eerlijk moeten toegeven dat ik af en toe erg geschokt was van verhalen waar ik ook wel een traan om heb gelaten.
Op een van de DOT punten was een vrouw, broodmager en zwak door tuberculose en HIV/AIDS. Haar ogen waren angstaanjagend en alle botten waren te tellen bij haar. Ik vroeg aan de field promoter hoe het kon dat ze zo enorm mager was. Het bleek dat haar man haar geen eten geeft, terwijl hij gewoon werkt (als politieagent nota bene!) en dat ze daarom haar kinderen al 1000km verderop naar hun oma heeft moeten brengen (in de Caprivi regio), omdat die ook geen eten kregen. Ze leeft dus van de maaltijden van Penduka, maar dat is niet genoeg voor de hele dag. Ze had ook niet genoeg medicatie mee naar huis gekregen en ze heeft, hoe zwak ze is, uren moeten lopen in de hitte naar de kliniek. Vreselijk! Haar maag kon ook niet veel eten verdragen, dus na een halve portie had ze genoeg gehad. En omdat ze nu zo zwak is, HIV geïnfecteerd en tuberculose heeft, is het bijna zeker dat ze niet lang meer te leven heeft. Maakt me dan zo kwaad, want ik sta vrij machteloos erin.
Ze is niet de enige magere hier. Zo was er een jongen, iets ouder dan ik ben, maar wel even lang, en die werd gewogen. Hij woog slechts 45 kg! En een kindje van een jaar of 4/5 woog slechts 11 kg. Onvoorstelbaar! Het zijn de dingen die de toeristen niet zijn als ze Namibië bezoeken en een Katutura township tour doen. Ik weet nog niet zo goed of ik echt blij ben dat ik het wel zie.
Wanneer het hier in de winter erg nat en heet is, spoelen regelmatig krotjes van de berghelling waar mensen bij omkomen. Ook is het soms zo heet in die metalen huisjes, dat mensen omkomen van de hitte. En in de zomer kunnen ze juist onderkoeld raken, want dan kan het ’s nachts best stevig vriezen hier. En ondanks alles lachen deze mensen hier en zitten de mensen in Nederland met een chagrijnig hoofd in een warm, veilig huisje en slapen ze onder een donzen dekentje. Wat een rare wereld!
Natuurlijk zijn er ook wel weer grappige, typisch Afrikaanse dingen die ik hier te horen krijg. Tom, een van de 2 andere Nederlandse vrijwilligers hier, werkt in de moestuinen van Penduka. Er was een tijdje terug mest nodig voor de tuinen. Dat moest uiteraard zo goedkoop mogelijk. Zo’n 70km verderop was het gratis te krijgen. Met alle Nederlandse intelligentie stelde Tom voor om een vrachtwagentje te huren en dan één keer op en neer rijden om de mest te halen. Maar nee, zodra iets hier geld gaat kosten zeggen ze eerst keihard ‘nee’ voordat ze überhaupt hebben geluisterd wat je precies zei. Dus zijn ze met de kleine pick-up van Penduka ongeveer 10 keer op en neer gereden om de ‘gratis’ mest te halen, die door de vele kilometers inmiddels behoorlijk duur was geworden!
Ook moest je hier overal kwitanties voor vragen. Als je iets wilt boven de N$ 1000,- (ongeveer 80 euro) dan moet je er 3 hebben! Voor een van de tuinen moest een irrigatiesysteempje kopen, kosten waren ongeveer N$ 1200,- dus moesten er 3 kwitanties komen. Met als gevolg dat er 2 mensen twee middagen door Windhoek zijn gaan rijden naar de ‘Gamma’, ‘Intratuin’ en ‘Formido’ om een prijsopgave te krijgen, inclusief stempels, anders is het ook niet geldig. Personeels- en benzinekosten en een hoop tijd verloren. Maargoed, dan heb je uiteindelijk wel het goedkoopste irrigatiesysteem. Want bij de ‘Gamma’ was het toch echt 5 euro goedkoper dan bij de ‘Intratuin’. Ik dacht dat Nederland bureaucratisch was, maar soms slaat het hier echt alles!
Voor de bungalows zijn ze (inmiddels drie weken) bezig met een pad aan te leggen, muurtjes te bouwen en de grond zo’n 40 cm te verhogen. Dat moet aan het einde van de maand klaar zijn, maar in de afgelopen 3 weken is er eigenlijk vrij weinig veranderd. Nou, het zal mij benieuwen! Die bouwvakkers dachten trouwens dat Laura en ik Duitsers waren. Pfffff!!
Het transport van en naar de DOT punten is hier nog altijd een groot probleem. Afgelopen week mocht ik op een ochtend niet mee van Rudolph (hij reed), omdat ‘mijn’ DOT punt niet op zijn route lag. Laura mocht wel mee, al lag die van haar ook niet op de route. Daarom werd zij ineens op een andere afgezet. Rond 10.00 was de health education weer afgelopen en wilde ze wel weer terug. Ze belde en smste wat mensen, maar niemand reageerde echt. Ik was druk bezig met de stageopdrachten op Penduka en informeerde maar even of iemand Laura ging halen. Ik kreeg een volmondige ‘ja’ te horen, dus ik ging weer aan het werk. Een uur later nog steeds geen Laura. Ik ging het nog maar eens vragen, er stonden immers 3 van de 4 auto’s bij Penduka en er waren zelfs mensen aanwezig die konden rijden. Ik stelde ook nog voor of ik Laura misschien mocht ophalen, heb immers mn (internationale) rijbewijs bij me. Maar dat mocht niet, iemand ging haar al halen. Bijna twee uur later nog steeds geen Laura. Dus toen ben ik maar naar Tom gegaan en gevraagd of hij met zijn auto Laura wil halen. Ze zat, zoals verwacht, gewoon nog steeds te wachten en er bleek helemaal niemand naar haar onderweg te zijn. Belachelijk! Wat een verspilling van tijd! Hier moeten we echt iets aan gaan veranderen,want dit is geen doen zo.
Afgelopen donderdag hadden we na werktijd nog een meeting over World TB Day 2009. Leuk om hieraan mee te werken, maar er gaat enorm veel tijd in zitten, waardoor we enorm in de planning moeten schuiven en hopen dat we de stageopdrachten allemaal afkrijgen! Wel leuke verantwoordelijkheden gekregen. Zo mag ik de tickets en posters maken voor een ‘Awareness Concert’ en zal ik op een DOT punt werken en voorlichting geven tijdens World TB Day 2009 in het centrum van Windhoek in ZooPark. En Laura en ik gaan samen pannenkoeken bakken tijdens het concert. We hebben hier echt iets geïntroduceerd haha!
Vrijdagochtend (op onze ‘vrije’ dag) moest Laura ineens ’s ochtends om 9 uur komen voor een meeting met Rudolph en Pinehas. We wilden naar de bieb maar die plannen hebben we wederom moeten verzetten naar volgende week! Netjes op tijd om 9 uur, maar geen Rudolph. Nee de meeting was even verzet naar 11 uur. Nou, die ging dus mooi niet door en Laura en ik zijn de stad maar ingegaan om die verder te ontdekken. Maerua Mall is echt een gigantisch groot winkelcentrum! En wat me vooral opviel is dat de mode hier erg westers is en lijkt op de Nederlandse mode. Heel fijn, als je je bedenkt dat het hier allemaal ook nog goedkoper is dan bij de H&M. Zo betaalde ik 2 euro voor een leuk shirt en 3 euro voor een andere. Schoenen voor 15 euro zijn hier normaal en zelfs broeken zijn hier niet zo duur! Ook heerlijk gegeten daar in ‘Cattle Baron’. Enorm kak, tenminste, we kregen onze eigen ober, Denver, die de cola presenteerde alsof het een of andere zeldzame, peperdure wijn was uit weet ik veel waar. Moest mn lachen inhouden, maar die arme jongen deed enorm zijn best om alles keurig te doen. Onze hamburger (tja, daar hadden we zin in!) werd op Koninklijke wijze gepresenteerd en Denver “zou er voor ons zijn als we hem nodig hadden”. Wat fijn! Wel grappig detail; wij spraken Nederlands, aan de tafel naast ons Engels, daarachter Duits en achter ons Afrikaans. Hele zooitje bij elkaar. ‘Nadeel’ was wel dat er vrijwel alleen maar blanken liepen in Maerue Mall, omdat het in het rijke, blanke deel van de stad is. De gevolgen van de apartheid zijn subtiel nog wel te merken.
En over eten gesproken, nadat we zaterdag bij het Craft Centre waren geweest (heel leuk trouwens, maar dure souvenirs) zijn we gaan eten bij Paul’s. Café/restaurant van een Nederlander en de enige plek in Namibië waar je kroketten kunt eten. Oeh, wat was dat een goddelijke maaltijd! Broodje kroket en warme appeltaart na. Ik waande me eventjes weer in Nederland, maar dan in de 35 graden en een brandend zonnetje op mn armen. Heerlijk!
Nog even wat reisinformatie. Komend weekend gaan Laura en ik naar de kust naar Swakopmund. Een badplaatsje waar de Duitse invloeden nog goed te zien zijn aan de huizen. We hebben een auto gehuurd (oude Toyota, maar het rijdt!) en als het weer een beetje meezit ga ik er skydiven! Heb nu al trillende benen!
Twee weken daarna zijn we van plan om naar Waterberg te gaan om voor slechts 2 euro pp een nachtje te kamperen bij de Namibische versie van de Tafelberg en dan kunnen we direct de tenten, die ze op Penduka blijken te hebben, testen.
In april komt mam en dan ga ik met haar naar de Sossusvlei in het zuiden en naar Swakopmund met haar en Laura.
In mei willen Laura en ik een weekje naar Kaapstad, met de bus, want het vliegtuig is na geïnformeerd te hebben toch veel te duur.
En in juni/juli het hele land door met Laura en haar vriendje Sjoerd. Dus er staat nog van alles op de planning en ik heb er zin in!
Feitjes:
- Windhoek heet niet voor niets Windhoek, het waait hier eigenlijk altijd!
- Het enige wat Rudolph steeds vraagt is: “Where is my input on this?”. Aarghh! Ik kan het woord ‘input’ niet meer horen!
- Moses heeft een nieuwe auto, alle servicelampjes branden!!!!
- Maar hij scheurt er gewoon mee rond
- Ondanks dat zijn vooras bijna doorgesleten is, ach.. dat noemt men geloof ik avontuur
- Weer hebben we de president zien rijden, toeval?
- Ook zijn huis bewonderd, in het centrum. Je kunt er gewoon langslopen. Echt gigantisch groot en mooi
- Hij vindt zelf van niet en laat er daarom eentje bouwen van ruim 150 miljoen(Amerikaanse) dollar in het zuiden van Windhoek
- Lang leve de democratische SWAPO, niet dus!
- Ook weer nieuwe vrienden gemaakt, dus hoef me niet meer te vervelen in de weekenden
- Om de vieze keuken wat op te vrolijken hebben we verjaardagsvlaggetjes opgehangen
- Hier zijn zo ontzettend veel sterren te zien ’s nachts
- De toeristen hier op Penduka zijn echt toeristen; rieten hoedje op, witte benen, gympen, witte sokken, broek tot over de navel opgetrokken.
- Je raadt het al, het waren Amerikanen!
- Vooral veel Duitse toeristen hier en die mopperen over de trage service. Wake up! Je bent in Afrika!
- In het noorden van Namibië zijn heftige overstromingen en in de woestijn stromen kolkende rivieren nu, gek om te kunnen zwemmen in de woestijn (leuke foto’s in de krant gezien)
Heb weer nieuwe foto’s geplaatst op hyves: http://patrickpt.hyves.nl
En Tom en Tineke (de Nederlandse vrijwilligers) hebben zelf ook een site, zeker een bezoekje waard:
www.vriendenvankatutura.org
-
08 Maart 2009 - 15:02
Laura Van Werven:
Hoe kan dat dan? Ben je niet in Nederland? -
08 Maart 2009 - 15:03
Kees:
Leuk verhaal! Idd, Afrika is heftig maar erg mooi! Die armoede is echt schrijnend idd zeg... Pff, kan me voorstellen dat je het daar heftig mee kan hebben. Maar zie ook in dat er wel vooruitgang zal komen, al is die a la Afrika!
(overigens neem ik aan dat de president niet een huis van 150 dollar kan laten bouwen? ;)).
Geniet ervan!!!!
Kus -
08 Maart 2009 - 15:04
Patrick Tiesema:
goeie! dat zijn natuurlijk miljoenen;) -
08 Maart 2009 - 15:05
Pap En Mam:
Hoi lieverd,
Wat weer een verhaal.De realiteit is hard en schokkend om mee te maken. Hopelijk kan je iets bijdragen tot verbetering. Ook al is het incidenteel. Succes morgen met je opening van de week en sterkte.
Dikke kus, pap en mam -
08 Maart 2009 - 18:41
Noud En Patricia:
Hallo Patrick,
kunnen we alvast een exemplaar van je boek bestellen die je , hopen wij, gaat schrijven als je terug bent? Je schrijft erg boeiend met veel humor! groet Noud en Patricia -
08 Maart 2009 - 18:58
Sha:
Mooi verhaal weer Pat. Bizar om te lezen hoe het 'echte'Namibie is met graatmagere mensen en apartheid.. Maar ook fijn om te lezen dat het goed met je gaat! Ga zo door!
Hollandse kus -
08 Maart 2009 - 19:32
Sha:
....En ik ben het ook eens dat dat boek er echt moet gaan komen:D -
09 Maart 2009 - 05:44
Ivo:
Wat een verhalen Patrick. Leuk ook om te lezen. We krijgen een goede indruk van je belevenissen. Dat je moeder komt baart me zorgen. Wil je al die spinnen e.d.. wel vertellen van haar komst dan kunnen ze een feestje voorbereiden hahaha.
Ben benieuwd naar je volgende bericht.
Groeten uit Dordrecht
Ivo -
09 Maart 2009 - 07:59
Oma:
We dachten dat je voor een tbc-project naar Namibie ging, maar het lijkt erop dat je daar een bestseller aan het schrijven bent. Weer een kant die we niet van je kennen. Je hebt nu ook gezien waar het voor nodig is dat jullie daar je stage lopen. Zo kun je ook je steentje bijdragen.
Liefs van ons en een dikke pakkerd.
-
09 Maart 2009 - 08:40
Mart:
Die president houdt jullie zaakjes gewoon in de gaten... :P en verder ben ik inspiloos. -.-
Mooi verhaal!:D
X! M. -
09 Maart 2009 - 11:15
Eva Mulder:
Patrick :D
wat een verhaal weer, je maakt wel heftige dingen mee zeg!
Gelukkig zijn er wel kroketten :), die heb ik 6 maanden moeten missen... maar nu smaken ze dan ook megalekker ;)
Liefs -
09 Maart 2009 - 14:04
Jim:
Hey Patrick,
Weer een leuk verhaal! alleen de bultjes en spinnen klinken eng. Maar lekker dat je zo druk bent, als is dat soms alleen maar met wachten.
Ik blijf trouw lezen.
-
10 Maart 2009 - 12:18
Jacq:
Wat een kroket allemaal niet goed kan maken!!!!!!!!!!!!!!!
Weer een prachtig verhaal!
x -
10 Maart 2009 - 15:46
Mama:
Die kip staat hoor!!!
Zelfs 2!!!
xxx -
12 Maart 2009 - 19:55
Willy Herfkens:
je zult je afvragen:wie is dit.
Nooit gezien,misschien wel eens van gehoord.
Nu ik ben al meer dan 40 jaar een vriendin van je Oma in Puttershoek.
Heb je vader zien opgroeien in Hendrik Ido Ambacht en later op wat meer afstand in Puttershoek.
Ik moet zeggen je bent zijn sprekend evenbeeld.
Geweldig om deze reis te kunnen maken.
Geniet van al het moois en al het andere om je heen.
Tot de volgende keer.
hartelijke groeten vanuit een regenachtig Nederland.
Willy Herfkens -
13 Maart 2009 - 21:57
Dennis:
Heey Patrick,
Ja het zal daar soms echt heftig zijn, maar kijk dan om je heen naar die vele lachende gezichtjes en doe de 'kleine' dingen die jij daar kunt doen voor die mensen, want voor hun betekent het veel!
Wat betreft de tijdsverspilling...lijkt me vreselijk.
De feitjes blijven super om te lezen.
Have fun daar!
x Dennis
p.s. Ik was eigenlijk weer op je site in de stille hoop op een nieuw verhaal haha
-
15 Maart 2009 - 22:33
Irma:
Hoorde van je moeder dat je ging skidiven. Ze stond nou niet echt te juichen.
Je verhalen zijn geweldig om te lezen. Foto's zeggen veel maar natuurlijk niet alles.
Groetjes van een oud collega van je moeder. -
19 Maart 2009 - 13:24
Femke:
Wel heftig allemaal hoor patrick! maar wel goed dat je dit allemaal ziet en meemaakt! Inderdaad hele rare wereld leven we in.. zo oneerlijk verdeeld.. Maar maakt je wel dankbaarder voor je wat je allemaal hebt (en niet hebt;) en mag meemaken, toch? ben nog steeds jaloers!!
dikke kuss -
19 Maart 2009 - 20:08
Astrid:
Hoi Patrick!
Leuk en ontroerend verhaal weer! Wat hebben we in NL dan altijd haast he? Wie heeft er nou eigenlijk gelijk? hi, hi!
Kus xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
