Rondreis door Noord-Namibië

Even een paar dagen een tussenstop in Windhoek na een fantastische rondreis door het noorden van Namibië. Vrijdag 19 juni vertrokken Laura, Sjoerd en ik met onze gehuurde auto richting Etosha, ooit het grootste natuurreservaat van Afrika, maar door landhervormingen drastisch verkleind tot iets meer dan de helft van Nederland. Na nog geen 10 minuten zagen we al giraffes, zebra’s en springbokken lopen. In Okaukuejo de tent opgezet en porridge gemaakt boven een houtvuurtje met een schooiende jakhals erbij. Echt kamperen! ’s Avonds bij de waterplaats zagen we nog meer giraffes en zelfs 2 neushoorns, wat erg zeldzaam is. De vierdaagse tour door Etosha begon in ieder geval erg goed!

De tweede dag reden we door het park richting een uitkijkpunt over het Etosha Pan, een gigantisch drooggevallen zoutmeer wat eens in de 15 jaar volstroomt met water wat tienduizenden flamingo’s aantrekt. Helaas was het nu erg droog en was er behalve een witte vlakte met wat dor gras, weinig te zien. Verschillende waterplekken bezocht waar we weer veel zebra’s, giraffes, springbokken, oryxen en zelfs een stel grote Afrikaanse olifanten zagen. Langzaam moest je wel rijden in het park, want overal staken wilde dieren over, zonder enig ontzag voor een auto. De tweede nacht brachten we door in Halali, tent weer opzetten, luchtbed weer oppompen, iets wat zich de komende weken dagelijks zou herhalen, totaal niet erg trouwens, aangezien er iedere dag leuke dingen op het programma stonden.

Op zondag, de derde dag, reden we langs wat waterpoelen waar we weer het inmiddels bekende wild zagen (na giraffe en zebra nummer 100 ken je die ook wel), maar we zagen nu ook veel impala’s en wat kudu’s. In Etosha zijn ontzettend veel vogels en ik heb ook veel vogels in allerlei kleuren en formaten gezien, van piepklein en kleurig tot saai gekleurde struisvogels. Weer naar een Etosha uitkijkpunt gegaan, wat deze keer wel echt de moeite waard was. Er was een klein laagje water tot aan de horizon en er waren veel watervogels. Verder vandaag ook heel wat gnoes en een kudde hartebeesten gezien (zie hyves voor foto’s van de onbekende dieren). Bij Okerfontein lag een leeuw lekker te luieren in de zon en op nog 2 leeuwen die we later in het hoge gras zagen lopen na, hebben we helaas geen katachtigen gezien (we kregen wel fijn te horen van anderen dat we zojuist het luipaard gemist hebben. Zeg dan niets!). Later kwamen we bij Kalkheuwel (waar we ook nog weel giraffes, zebra’s, wrattenzwijnen, impala’s en een neushoorn zagen) nog een gigantische (letterlijk!) familie olifanten tegen. Heel indrukwekkend om te zien! Die nacht sliepen we in Namutoni, een oud fort uit de Duitse koloniale periode. Daar waren wel veel muggen bij de waterpoel, maar gelukkig zat ik al een aantal dagen aan de malariatabletten. Op het gebrul van een leeuw in de verte na was er bij die waterpoel ’s avonds weinig te zien.

Op de laatste dag in Etosha reden we ’s ochtends vroeg naar Chudop en Okevi waar vaak leeuwen komen drinken, maar we zagen helaas geen leeuwen, alleen een groep giraffes. We reden nog de Dik-Dik drive, waar de kleine Dik-Dik leeft. Inderdaad een paar gezien, maar niet bijster spectaculair. Vervolgens reden we het park uit, op naar Tsumeb, waar we gingen tanken en boodschappen deden. Lake Oshikoto bezocht, een klein meertje van bijna 100 meter diep, waar de Duitse soldaten vroeger hun wapens ingooiden toen Namibië werd binnengevallen door Zuid-Afrika om te voorkomen dat de wapens in hun handen zouden vallen. Daarna tussen Tsumeb en Grootfontein een grot (Ghaub) bezocht. Was een erg warme, diepe (tot 38 meter) en grote (kilometers lang) grot, met wat stukjes die niet geschikt zijn voor mensen met claustrofobie. De stalactieten/stalagmieten waren grotendeels in de afgelopen decennia vernield door toeristen, maar er hingen nog wel een paar mooie tussen. Via Grootfontein reden we zo’n 60 km richting Rundu, naar onze camping. Op zo’n 50 meter van onze tent stonden zebra’s en kudu’s te drinken. Ik ging nog op zoek naar wat brandhout, maar op een stel dorre palmbladeren na kon ik niets vinden. En een truc met lucifers die ik in het weeshuis heb geleerd liep bijna uit op een totaal afbrand rieten dak van de keuken. Niet meer doen dus!

Dinsdag gingen we eerst in de buurt van Grootfontein de Hoba meteoriet bekijken, de grootste die op aarde ligt. Was inderdaad een behoorlijk ding (3 meter doorsnede, 50.000 kg), maar voor mij bleef het gewoon een steen, dan wel eentje die voor 86% uit ijzer bestaat. Onderweg naar Oshakati, in het noorden van Namibië ,wat het dichtbevolkte Oshiwambo koningrijk is, kwamen we veel politiecontroles tegen. Rijbewijs en paspoort laten zien en toen ze vroegen of we iets illegaals bij ons hadden en wij braaf ‘nee’ zeiden, mochten we weer doorrijden. De gevolgen van de overstromingen in het noorden van afgelopen maart waren nog te zien; veel huisjes stonden nog in plassen water en overal werd er gebouwd. Het landschap was ook al wat tropischer, overal stonden hoge palmbomen. Ook zag je al veel traditionele dorpjes van ronde kleihutjes met rieten dakjes. Een erg andere wereld vergeleken met de rest van Namibië. We sliepen die avond in Olukonda, een oude Finse missionarispost waar we een klein museum bezochten en een traditioneel Osiwambo dorpje.

24 juni reden we, na boodschappen gedaan te hebben is Oshakati, naar Uutapi, 10 km van de grens met Angola. Daar groeien gigantische bomen, Baobabs. Er is er zelfs eentje waar vroeger een kleine kerkdienst ingehouden werd. Na Outjo reden we richting Opuwo in Kaokoland in het noordwesten van Namibië, waar de Himba’s leven. De weg er naartoe was in één woord vreselijk! Een eindeloze zandweg afgewisseld met stukken over grote keien die vrolijk tegen de onderkant van de arme auto aan klapten. Wel veel traditionele hutjes gezien onderweg. Dit is wel het Afrika zoals ik het mij had voorgesteld. In Opuwo wordt het straatbeeld gedomineerd door Herero’s en rode, half naakte Himba’s (ook een Herero stam).

De dag erna deden we een ‘Himba-tour’. We gingen met z’n drieen en een gids naar een Himba dorp. De gids ging eerst toestemming vragen of wij hun ‘erf’ binnen mochten komen en dat mocht. De ronde plek waar deze Himba familie woont werd omheind met houten palen en er stonden wat hutjes van klei/koeienmest. Overal liepen koeien en geiten. We maakten kennis met de vrouw van de chief. Ze vroeg ons waar we vandaan kwamen (vertaald door de gids, want ze spreken alleen Herero). Zeggen dat we uit Nederland, Europa of het noorden komen heeft geen zin, want dat kennen ze allemaal niet. Gewoon in de richting wijzen (na ff uit te zoeken hoe de zon draait) en toen snapte ze waar we vandaan kwamen. Wat haar dan nog volstrekt onduidelijk was is dat we zojuist met een auto uit het zuiden kwamen aanrijden. Tja, leg maar eens uit dat je eerst met een vliegtuig over het dorp vliegt en dan met een auto door het land naar Opuwo rijdt. Verder ook maar gezegd dat mijn vriendin thuiszit (al is 1 wel erg weinig voor een Himba man) en dat Laura nog geen kinderen had, vonden ze ook maar raar, want op 21-jarige leeftijd heeft een Himba vrouw meestal al 4 kinderen. Er was ook een pasgeboren kindje die wij een naam mochten geven. We kozen voor Koen, wat dapper betekend. We kregen veel uitleg over hun tradities. De vrouwen doen vrijwel alles; koeien melken, hout zoeken, water halen (kilometers verderop!), koken etc. De mannen gaan ’s ochtends met het vee weg en slapen dan onder een boom de hele dag. Voor veel Nederlandse mannen misschien een paradijs. Totdat je te horen krijgt dat een Himba vrouw zich 2 keer per dag insmeert met boter/rood steengruis en zich nooit in haar leven mag wassen. We kregen allerlei demonstraties, ook van het wassen zoals de vrouwen het doen; gras met boter (zelfgemaakt door 3 uur lang een kalebas met melk heen en weer te schudden) verbranden en de rook langs elk lichaamsdeel laten glijden. Verder kregen we alles te horen over hun kleding (van enkelbanden en riemen tot aan haarstijl) en na al mijn armbandjes te hebben uitgedeeld aan de kinderen en een souvenirtje te hebben gekocht, gaf de gids zakken met maïsmeel als dank en toen reden we weer terug naar Opuwo. De rest van de middag lekker genoten aan het prachtige zwembad van de lodge bij de camping, wat is het studentenleven toch zwaar! Nog boodschappen gedaan in de supermarkt en het blijft een apart gezicht om halfnaakte vrouwen in de rij bij de kassa te zien staan.

Nog maar een week onderweg en nu al zoveel gezien en gedaan. Vrijdagochtend reden we van Opuwo richting Twyfelfontein. Een eindeloze grindweg vol grote rotsen en diepe kuilen. Er leek geen einde aan te komen. Wel een mooi landschap met veel Himba dorpjes, ezelskarren en naakte kindjes langs de weg die om eten vroegen. We moesten met de auto door veel beekjes en eentje werd de auto teveel. We zaten vast en er kwam rook onder de motorkap vandaan. Gelukkig kwamen we niet veel later los en het roken was gestopt, dus op goed geluk verder gereden. Ook nog een grote varaan op de weg tegen gekomen. Wat een griezelig beest! Gelukkig ook nog wat giraffes, zebra’s en springbokken tegengekomen, niet zo griezelig. Bij Palmwag was er een controlepost op dierziekten en we moesten de auto openen en alles laten zien, omdat we geen dieren mee mogen smokkelen. Nou, ben ik blij dat die olifant niet in de kofferbak paste! We wilden bij Twyfelfontein slapen, maar het werd al donker, dus we zochten een andere camping op (zonder elektriciteit), in Damaraland. Het eten was op en we waren geen stad/winkel tegengekomen, dus we gingen in het restaurant van de camping eten.

Als ontbijt de volgende dag noodles, omdat we verder geen eten hadden. Voorlopig kwamen we ook nog niet langs een stad/winkel, dus ik heb extra van mijn ontbijt genoten. Eerst reden we over een enorme hobbelige grindweg richting Twyfelfontein. We bekeken eerst de Organ Pipes (100 miljoen jaar oud), kaarsrechte stenen, bijzonder, maar het blijven stenen waardoor je naar 10 minuten er ook wel bent uitgekeken. Doorgereden naar de Burnt Mountain, een zwarte berg (meer heuvel) tussen de rode bergen. Inderdaad apart zo’n andere kleur ineens, maar wederom, na 10 minuten was dat ook wel weer mooi geweest. Toen doorgereden naar de Rock Engravings, 2000-6000 jaar oude inkervingen in de rotsen van de berg Damara’s. Vooral veel getekende dieren, voetsporen en zelfs een plattegrond van het gebied. De verhalen die erover verteld werden waren wel boeiend, zo betekende een tekening van een giraffe dat er water in de buurt is en het feit dat er ook zeehonden getekend waren liet zien dat de Damara’s nomaden waren die ook langs de kust leefden. Ook bezochten we nog een versteend bos, bomen van 30-50 meter lang die 300 miljoen jaar geleden daar terecht zijn gekomen en nu versteend zijn. Bij deze stenen hielden we het wel langer dan 10 minuten uit. Er groeiden ook veel Welwitchia’s, waar ik in een eerdere blog al eens over heb geschreven (planten waarvan sommigen al 1500 jaar oud zijn, maar ze zijn echt oerlelijk!). Daarna reden we door naar het plaatsje Khorixas waar we boodschappen deden in een supermarkt die leek op eentje uit een oorlogsgebied, er was bijna niets te koop. We sliepen die avond bij de Brandberg, de hoogste berg van Namibië (2573 meter).

Zondag stonden we na een koude nacht op om de ‘White Lady’ rotsschildering bij de Brandberg te bekijken. Na een stevige wandeling met een gids, die ons nog luipaard voetafdrukken liet zien, kwamen we aan bij de schildering. Deze waren ook al duizenden jaren oud, maar de Duitse kolonisten geloofden in het begin van de vorige eeuw dat het door een Europeaan geschilderd moest zijn, omdat het poppetje op een witte vrouw lijkt. Ze gebruikten deze theorie om de apartheid goed te praten, omdat de blanken al veel eerder volgens hun in Namibië waren geweest. Grappig detail is dat de white lady eigenlijk een zwarte medicijnman is die getekend is door de San (of Bushman), een van de oudste bevolkingsgroepen in de wereld die hier nog altijd in Namibië leven. De verf maakten ze vroeger van witte as en bloed van dieren wat ze vermengden met steengruis. Daarna reden we naar Uis waar we lekker genoten van twee ijsjes (op één been kun je ook niet rennen) en ik kocht 3 mooie steentjes van een jongen die hij uit de bergen had gehaald. Deze stenen verkopen ze werkelijk overal, zelfs in onbewoonde gebieden, staat ineens een kraampje langs de weg waar ze de stenen verkopen. Op goed vertrouwen staat er een potje waar je dan geld in moet stoppen en ’s avonds lopen de verkopers al hun kraampjes af om de potjes met geld te legen.Onderweg naar Swakopmund (via Henties Bay) kwamen we nog een oude man met zijn zoon tegen die met de auto langs de kant van de weg stonden. Ze hadden geen benzine meer en ze hebben de hele (koude) nacht in de auto doorgebracht. Benzine van ons aftappen lukte niet, dus hun geld gegeven en toen verder gereden naar Swakopmund. Bekend terrein voor Laura en mij en we reden naar de lodge waar we al 2 keer eerder hadden geslapen. Even een strandwandeling gemaakt en toen het saaie, Duitse spookdorpje doorgelopen, terug naar de lodge. ’s Avonds uit eten bij een Steakhouse wat meer op een fastfood restaurant leek, maar het eten smaakte me prima.

Maandagochtend gingen werden we om 9.30 uur opgehaald om te gaan sandboarden in de woestijn. Liggend op een plankje de zandduinen afglijden. Na een korte instructie moest het dan toch echt gebeuren. Eerst de ‘baby-baan’ die ik toch al erg snel vond gaan. Gelukkig viel het mee met de hoeveelheid zand in mn gezicht. Daarna nog een aantal andere afdalingen gemaakt en het kon me uiteindelijk niet hard genoeg gaan! De ‘Dizzy’ was een lange en steile afdaling en met een lasergun werd gemeten dat ik met 66 km/h de zandduin kwam afrazen. En dat liggend op een plankje… Na het sandboarden kregen we lekkere broodjes en een biertje en we werden weer netjes bij de lodge in Swakopmund afgezet. De auto gehaald en toen naar Spitzkoppe gereden, een grote berg vol ronden rotsen. Heel mooi, maar er was vrij weinig te beleven. Daar de laatste nacht geslapen. Wilde graag het zand uit de woestijn van me afspoelen, maar er was helaas geen douche op de camping.

De laatste dag van de rondreis door het noorden was niet echt spectaculair. Eerst in Okahandja een craft market bezocht. De verkopers sleurden je bijna hun ‘winkeltje’ in en anderen stonden allemaal te roepen dat je ook naar hun winkeltje moest komen. Alles was voor een ‘good price’ en ‘free to touch’. Nog een broodje gegeten en toen het laatste stukje rijden, terug naar Windhoek. Was toch weer erg fijn om ‘thuis’ te zijn. ’s Avonds kwam Alfons bij ons eten en ging ik nog even bij het weeshuis langs. Ben nog nooit ergens zo warm onthaalt! Gillend en lachend werd ik ‘aangevallen’ door de kinderen en ze verboden me om terug te gaan naar Penduka, maar ik had na 2 weken op een luchtbed geslapen te hebben, wel zin om even lekker in mijn ‘eigen’ bed te slapen.

Zaterdag gaan Laura, Sjoerd en ik een week rondtrekken in het zuiden van Namibië. Daar is minder te beleven dan in het noorden, maar ben toch benieuwd! Ik hou jullie op de hoogte!

Foto’s (het zijn er heel wat!): http://patrickpt.hyves.nl

Feitjes:
- ’s Avonds speelden we spelletjes en dronken we bier, erg fijn!
- De waterpoelen bij de lodges in Etosha zijn verlicht, maar dat schrikt de dieren juist af.
- De Dik-Dik is de kleinste van de hertensoorten en wordt slechts 3 – 6 kg zwaar.
- De Ghaub grot werd vroeger gebruikt door Duitse missionarissen als gebedsplaats.
- De sterrenhemel is hier erg prachtig mooi en helder, je kunt duidelijk de Melkweg zien.
- ’s Nachts was het vaak erg koud, maar met een vest aan in de slaapzak onder de deken was het oké.
- Koeien en schapen op de (snel)weg is hier de normaalste zaak van de wereld.
- Iedereen zwaaide onderweg naar ons, vrolijk terugzwaaien.
- Duitsers veranderen nooit, ze blijven gewoon Duits tegen je praten, ook als je zegt dat je niet Duits bent.
- Stadjes die we onderweg passeerden bestaan slechts uit een paar huisjes met een winkeltje.
- Brandberg heet in Herero taal ‘Omukuruwaro’, berg van de goden.
- In Okahandja liggen de belangrijke voorouders van de Herero’s begraven.
- Grootfontein noemen de Herero’s ‘Otjivandatjongue’, luipaardheuvel.
- Het Etosha Pan is 5000 km2 groot.
- Etosha betekent overigens ‘grote witte plaats’.
- De slagtanden van de olifanten in Etosha zijn de zwakste van alle olifantensoorten, door het ontbreken van sommige mineralen in het gebied.
- Een troost voor ze, ze zijn wel de grootste olifanten van heel Afrika (en de wereld).
- Opuwo betekent ‘einde’ en hebben de Himba’s aan die stad gegeven toen ze stopten met rondtrekken.
- Himbavrouwen vervangen de klei eens in de 3 maanden. Klei eruit pulken, haar insmeren met verse koeienmest, dat verwijderen met witte as en dan opnieuw kleien. Haar van familieleden wordt gebruikt als extensions.
- Ze weten trouwens ook hun leeftijd niet. Als je vraagt wanneer ze geboren zijn zeggen ze ‘lang geleden’ of ‘in een droog seizoen’. Aan de haarstijl, kleding en het aantal kinderen kun je wel ongeveer hun levensfase inschatten.
- Himba kinderen moeten ook verplicht naar school, maar dat tast hun cultuur aan. ‘Gelukkig’ houden ze niet van school en houden hun ouders ze meestal thuis.
- Lullig voor de leraar die regelmatig voor een lege klas staat.