Weekendje Swakopmund

Afgelopen week was weer een heel intensieve week! De week begon met een vergadering die ik moest leiden. Ik begon nog over het transport probleem en daar werd gewoon overheen gepraat, dus ik liet het allemaal maar gaan. En Laura kreeg te horen dat ze maandag of dinsdag in de ochtend of middag met Pinehas of Johanna moest werken. Dat is nog eens duidelijke taal! De meeting die ’s middags was (de 4e van die dag, terwijl er slechts 2 zouden zijn de hele maand maart) niet echt voor ons van belang, maar wel leuk om bij te wonen; buiten onder een boom met alle field promoters bij elkaar.

Dinsdag was al net zo saai als de dag ervoor en om het wat spannender voor ons te maken zijn we de ‘gevaarlijke’ grindweg afgelopen, Katutura in, om daar boodschappen te doen in een buurtsuper. We werden door iedereen bekeken, omdat we zo’n beetje de eerste blanken waren die gewoon de winkel inliepen en buiten nog wat aardappelen en beltegoed kochten. We kochten voor 140 Namibische dollar aan beltegoed (zo’n 12 euro) en die verkoper wist niet wat hem overkwam (hij moest ook meer beltegoedkaartjes ophalen, want hij had niet genoeg bij zich).

De volgende dag ben ik met Laura naar de UNAM gegaan, University of Namibia. Heel leuk om daar rond te lopen. We zijn de bibliotheek daar ingegaan en hebben boeken gezocht voor onze stageopdrachten. Kopieren moest alleen met een studentenpasje, dus anderen meosten voor ons kopieren. We hebben ook veel dingen overgeschreven. Op de meeting die we die middag hadden over World TB Day 2009 kreeg ik te horen dat ik op 23 maart een voorlichting moet geven over tuberculose op een school voor honderden leerling. De dag daarna kreeg ik te horen dat dat niet doorging. Erg jammer, leek me wel spannend! Wel mag ik op World TB Day (24 maart) op een quadbike met de politie vooraan de ‘Patient-walk’ door Windhoek rijden. Heel gaaf!

Donderdag hadden we een mail naar Rudolph gestuurd met wat vragen over dingen die hij zou doen voor ons en het niet had gedaan. We vroegen daarin, naar mijn idee heel normaal, hoever hij daarmee was. ’s Middags kregen we een brief van hem terug. Eerst antwoord op de vragen en hij sloot af met een stuk dat hij erg ontevreden is over de manier waarop wij naar hem communiceren. We mogen hem niet vragen hoever hij met iets is, omdat hij het echt niet is vergeten. Bovendien is hij nog altijd de manager en geeft hij opdrachten en niet andersom (totale onzin, want ik heb met hem overlegd of hij iets wilde doen voor mij). Enfin, het was echt een heel rare brief van hem en hij plaatste zichzelf ver boven ons. Okay, een manager is hoger in functie dan een stagiair, maar het hiërarchische onderscheid wat hier heerst is echt enorm en dat bestaat in Nederland volgens mij al decennia niet meer! Bovendien geldt hier; hoe ouder, hoe slimmer, ongeacht je opleiding en achtergrond. Iemand van 40 zonder enige kennis over tuberculose wordt hier slimmer bevonden dan iemand van bijvoorbeeld 25 die alles weet over tuberculose. Erg vreemd cultuurverschil. De volgende dag ook een gesprek met hem erover gehad en even wat hielen likken. Nu is het weer helemaal goed. Wat zijn we toch weer goed geïntegreerd in deze cultuur!

Het hoogtepunt van deze week was het weekendje naar Swakopmund. Zaterdagochtend de gehuurde auto opgehaald (Toyota Tazz) en na wat uitleg mocht ik dan eindelijk voor het eerst in mijn leven aan de linkerkant van de weg rijden. Heel raar om het stuur rechts te hebben, met links te schakelen. Ook ging af en toe de ruitenwisser aan in plaats van het knipperlicht en ik graaide iedere keer in de lucht als ik mijn gordel om wilde doen. Ineens moest ik weer nadenken bij alle handelingen tijdens het rijden. Maar al heel snel was de angst over toen ik de zaterdagochtenddrukte midden in Windhoek had gehad (al stelt dat met een gemiddelde Nederlandse stad niet veel voor). De route ging eerst naar Okahandja dat in de Otjozondjupa regio ligt. Daarna begon een heel lange rechte weg door de Erongo regio naar Swakopmund. Dat was een heel goede weg en de omgeving was prachtig! Eerst nog bergen met veel groen, toen groene heuvels die overgingen in groene vlaktes met wat bruine bergen. Het groen werd langzaam steeds droger en uiteindelijk uitgestrekte dorre grasvlaktes. Ook het gras verdween hoe dichter we bij de kust kwamen en uiteindelijk waren er alleen nog maar eindeloze zandvlaktes over. Dat leverde natuurlijk mooi fotomateriaal op (zie hyves) en na 4 uur rijden kwamen we aan in Swakopmund. De hele route geen wolk gezien en aan de kust bij Swakopmund dikke bewolking! Het was er ook best fris (ca 20 graden).
De lodge (Desert Sky Lodge) was heel prima en we deelden de kamer met Anssi, een Finse jongen. Laura en ik gingen even een stukje over het strand wandelen, maar dat was eigenlijk niet veel aan daar. Swakopmund is zelf ook een heel saai dorpje met veel te veel Duitse invloeden. Er waren eigenlijk ook alleen maar Duitsers en zelfs de huizen waren in Duitse stijl. Niets voor ons, dus toen hebben we de auto maar gepakt en zijn we door de woestijn naar Walvisbaai gereden. Op wat flamingo’s na was daar ook niet veel te zien en toen zijn we de woestijn ingereden (Namib Desert). Prachtige, hoge zandduinen! Heel indrukwekkend om dat te zien. Dune 7 hebben we beklommen. Wat een klim! Eén stap omhoog en twee terug! Na veel geploeter waren we dan toch boven op Dune 7 en hadden we een prachtig uitzicht over de woestijn (zie weer hyves). Toen via een lange rechte weg terug naar Swakopmund om het zand van ons af te douchen. Daarna lekker uit eten. Voor het eerst in mijn leven Kudu (Gemsbok) gegeten. Beetje taai, maar wel lekker! ’s Avonds nog een biertje in een kroegje en toen lekker slapen.

Zondag was het weer erg bewolkt en ik vond het zonde van het geld om dan te gaan skydiven (het is best wel prijzig en ik kan het ook nog in april of juni in Swakopmund doen en anders in mei in Kaapstad). We besloten om een uur te gaan quadbiken in de woestijn. Dat was echt super gaaf! We kregen een gids mee en toen vol gas over de hoge zandduinen racen. Soms heel steile afdalingen die soms best wel eng waren! Erg mooi om de verschillende kleuren te zien in het zand (veel ijzer, te zien aan alle zwarte vegen in het zand). Daarna zijn we naar Hentiesbaai gereden. Een lange kustweg waar je alleen wat vissers tegenkomt. Verder was het een witte vlakte waar bijna niets groeide. Hoe leeg het ook was, het was erg mooi om te zien! Hentiesbaai waren we ineens voorbij gereden, maar net erbuiten gestopt aan de kustlijn. Eventjes in de koude Atlantische Oceaan gezwommen en toen verder gereden naar Cape Cross. Daar is een Seal Colony. Wat een stank produceren die duizenden beesten! En een lawaai! Maar wel super tof om te zien (zie hyves!). Het werd al wat later, dus we moesten terug naar Windhoek, wat nog ongeveer 5 uur rijden was. In Swakopmund tanken en volgens de planning zouden we dan vlak voor het donker weer thuis zijn. We besloten een andere terugweg te nemen, over de C28. C-wegen blijken goed begaanbaar te zijn. Nou, dat viel toch best tegen! Onderweg leuke dieren gezien in het wild (springbokken, zebra’s, struisvogels, herten, aasgieren en schorpioenen) en een heel mooie natuur! Echt alsof ik in de film de Lion King zat! Mooie bergen, groene vlaktes, hier en daar wat boompjes en we hebben ook nog Welwitschiaplanten gezien. Maar het werd al donker en we moesten nog ruim 200 km rijden. En donker is in Namibië ook echt donker! Geen verlichting, door de wolken ook geen maan en we waren al 3 uur lang niemand tegengekomen. We reden op een enorm slechte weg (allemaal grote stenen/rotsen/kuilen/los zand en ook modder) en met 40 km per uur is het een heel lange weg die we nog moesten afleggen. We waren beide best wel bang maar we moesten wel verder! Diepe afgronden naast ons en er kwam maar geen einde aan de weg. Net toen we een heel leuk vrolijk liedje zelf hadden bedacht reden we door een modderpoel en hup.. we zaten vast! En niemand in de buurt die ons kon helpen. We kregen de auto met geen mogelijkheid uit de modder, dus we besloten om de dekentjes te pakken en in de auto te overnachten, hopende op hulp de volgende dag. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit, want ineens kwam daar een auto aan. De jongen en meisje hebben ons uit de modder geduwd (want ze hadden ook geen sleepkabel bij zich). Hij zat wel tot halverwege onder de modder. Maar toen moest ik nog wel weer door die blubberbende. Op een ander plekje kon ik er wel langs, en toen vol gas erdoor! We waren natuurlijk superblij dat we weer ‘vrij’ waren en toen konden we nog de rest van de lange route naar Windhoek rijden. Ik ben nog nooit zo blij geweest om de stinkende township Katutura weer te zien! Na 8 uur intensief rijden ging ik op bed liggen en viel als een blok in slaap met het Atlantische zeezout in mn haar en de modder uit het Naukluft gebergte nog aan mn voeten.

Foto’s: http://patrickpt.hyves.nl

Feitjes;
- De reis naar Kaapstad is geboekt!
- Mijn 70 dollar aan beltegoed bleek na het opwaarden slechts 45 dollar te zijn, lekker opgelicht dus
- De UNAM is de enige universiteit van het land
- Tussen alle duizenden studenten heb ik slechts 1 blank meisje gezien
- Welwitschia is de oudste plant ter wereld
- Er bestaan exemplaren in Namibië van ruim 2000 jaar oud!
- Het is een erg lelijke plant en na zoveel honderden jaren ziet ie er vrij triest en dood uit
- Zie hyves voor een foto
- Het pad voor de bungalow is er voor de 4e keer uitgehaald, zo komt het natuurlijk nooit af
- Eind deze maand moet het volgens de planning af zijn
- Voor Rocco en Kees: de weekopdrachten komen vanzelf en ze zijn al uitgevoerd!
- Swakopmund heeft ongeveer 30.000 inwoners
- We hebben er 100 gezien, wat een dood dorp!
- Terwijl het DE badplaats van Namibië is
- Walvisbaai is iets groter en heeft de belangrijkste diepzeehaven van Namibië
- Het was tot 1795 van de Nederlanders
- Daarna van de Britten, toen van de Duitsers en later van de Zuid-Afrikanen en pas sinds 1990 van de Namibiers zelf
- Dune 7 is één van de hoogste zandduinen van de Namib Desert en is ruim 300 meter hoog
- De Namib Desert is een van de oudste woestijnen ter wereld en één van de twee woestijnen in de wereld die direct aan zee/oceaan grenst
- De Namib Desert is 81.000 km2 groot en ligt over een lengte van 1600 km langs de kust
- Cape Cross is de plek waar in 1486 de eerste Europeaan (de Portugees Diego Cao) voet op Namibisch grondgebied zette
- Hij zette eigenlijk alleen een kruis neer en vertrok toen weer
- In heel zuidelijk Afrika leven ongeveer 650.000 zeehonden
- 80.000 – 100.000 ervan leven op de rotsen bij Cape Cross, erg indrukwekkend om te zien.