Groeten uit de Rimboe

Nadat mam weg is gegaan begon er direct weer een drukke week voor mij. Maandagmiddag de auto weer teruggebracht en kleren gekocht voor Koninginnedag, want ja, dat wordt in Namibië ook gevierd voor de Nederlanders hier. Op donderdag hadden we eerst een receptie bij Paul’s (waar we altijd onze kroket eten) met gratis hapjes en drankjes (we blijven immers Nederlanders). Daar een groep Nederlandse stagiaires ontmoet en met hen zijn we uitgeweest in Funky Lab. Een geweldige club met leuke muziek en veel te mooie mensen. Ondanks het gedoe in Nederland rondom Koninginnedag heb ik geloof ik de mooiste Koninginnedag ooit gehad. Nooit gedacht dat dat in Namibië mogelijk was!

Dinsdagmiddag met Alfons, Daniel, Rudy, Stefanus en Oshea geluncht. Eerst vlees kopen op een marktje. Stond een grote pan met stukjes ranzig vlees, was koud en zat vol met vliegen. Lagen hersenen in de pan en stukken oor. Ik zag een mooi stukje vlees zonder al teveel vet, dus ik nam er flinke hap van het naar lijk stinkende stukje koude vlees. Bleek het koeienoor te zijn. Echt het meest ranzige wat ik ooit heb gegeten! Daarna nog Oshikundu (typisch drankje van de Oshivambo) gedronken. Ziet eruit als kots, ruikt naar kots en heeft de nasmaak van oliebollen. Klinkt vies, maar gek genoeg was het best nog wel te drinken (na wat suiker erbij te hebben gegooid). ’s Avonds hebben we Alfons maar eventjes laten weten wat echt lekker eten is; pannenkoeken!
Vrijdag haalde Alfons ons op voor een weekend op de boerderij bij zijn ouders, Otjivero in Omitara. Het is ongeveer 2 uur rijden maar we deden er bijna 5 uur over. Overal stoppen. Met 16 mensen in een auto gepropt, zitten op de dekens, het dak lag vol met bagage en tot overmaat van ramp werd er ook nog een kar vol boodschappen bij gepropt! Als lunch hadden we onderweg witbrood met een dikke laag boter dat er met de vingers werd opgesmeerd. Koude, vette patat als broodbeleg. Maarja, als je honger hebt eet je alles! Ook werd er toen al flink gedronken. Dat beloofde wat voor het weekend!
Bij aankomst keek ik mijn ogen uit. Het is een boerderij van de overheid (een zwarte boerderij dus) en het was een hele eer dat Laura en ik er kwamen, omdat we er de eerste blanken waren. Er wonen bijna 1000 mensen op die boerderij, allemaal in krotjes. Het vee loopt overal los (geiten, ezels, kippen en paarden) en wc’s is daar een onbekend begrip. Water wordt uit een gezamenlijke kraan gehaald een eindje verderop, elektriciteit moeten ze in Gobabis (100 km verderop) opwaarderen en koken gaat op een vuurtje buiten met kookpotten. Brandhout zoeken ze in de omgeving en ze krijgen van de overheid 100 Namibische Dollar per maand als salaris. Dat komt neer op zo’n 8 euro. Op de boerderij is een klein basisschooltje, een kerkje en een shebeen (barretje), waar iedereen de hele dag aan het dansen en drinken is. Als stoel krijg je een oude wieldop. Ik had echt een beetje het gevoel van Groeten uit de Rimboe.
Het welkom begon met een kop thee. Eerst je kopje met ¾ vullen met suiker en dan thee erbij gieten. Teruggieten in de pot en opnieuw inschenken. Weer teruggieten, totdat alle suiker is opgelost. Super super zoete thee! We hadden mooie schaaltjes meegenomen voor de moeder van Alfons en daar was ze erg blij mee. De hele familie zat erbij te kijken. Er was ook voor ons een geit geslacht, dus dat hoefde ik gelukkig niet meer zelf te doen. Zonder pardon werd het arme dier in de boom gehangen en toen konden ik het mes erin zetten.
Onze tentjes hebben we onder een boom opgezet en alle spullen van de auto afgeladen. Er stond nog een auto, ‘the blue car’. Was al een jaar niet gebruikt en zo te zien was het een van de eerste auto’s op deze wereld. Alles was kapot aan de auto. De deuren rechts gingen niet meer open en als je in de auto zat er eruit wilde, moest je eerst met een tang het raam opendraaien en dan de deur aan de buitenkant openmaken. Schakelen gaat met een schroevendraaier op gevoel. Maar de auto rijdt, nadat je hem eventjes hebt aangeduwd!
’s Avonds moesten we Sylvia, een Hererovrouw, naar haar huis brengen, 70 km verderop. Een lange rit over een grindweg. Alfons, Laura, Childres (neefje van Alfons) en Simson (broertje van Alfons) met mij achterin het ‘bakkie’. Onderweg nog een Bushman een lift gegeven die bang was voor mijn camera. Het huis van Sylvia moesten we bekijken. Groot stenen huis, zonder meubels. Ze zei het zelf te hebben gebouwd, maar later hoorden we dat het eerst van blanken is geweest, maar dat ze dat liever niet erkennen.
Terug op Otjivero hebben we porridge met geit gegeten. Met de hand uiteraard. Het smaakt me nog altijd erg goed! De botsplinters spuug je uit op de grond en de grote botten geef je aan de honden. Na het eten naar de shebeen gegaan en weer veel gedronken en gedanst. Met Childres over zijn vader gepraat, Nambi, die altijd dronken is. Zijn vorige maandsalaris heeft hij helemaal opgedronken en Childres wordt op school gepest, omdat hij altijd oude kleren draagt. Zijn moeder wil van Nambi scheiden, omdat ze het niet meer met hem kan uithouden. Deze week ga ik daarom met Childres nieuwe kleren kopen in Windhoek. Op een paar kleine ruzies tussen Alfons en andere families na, was het een rustige avond en omdat ‘the blue car’ bewaakt moest worden, sliepen Childres, Simson en ik erin.

Zaterdagochtend vroeg opgestaan, kon niet anders, want de muziek stond al hard aan en er werd al flink gedanst en gedronken. Eerst water gehaald en na een gebakken broodje van Laura met een flinke klodder boter en een kop thee ben ik met de vader van Alfons, Simson en Childres de paarden gaan vangen die een eindje verderop op de spoorlijn lopen. De paardenkar schoongemaakt en toen de paarden ervoor gespannen. Op naar een barretje langs de snelweg een heel eind verderop. Het rijden met de paarden ging me goed af, alleen het slaan met de zweep vond ik wat zielig, dus ik hield het bij het hard schreeuwen van ‘Ak ak’. Bij het barretje Chili bites gegeten, een soort gedroogd vlees met heel veel kruiden, en bierwedstrijdjes gedaan. Ook het toilet met wc-papier gebruik gemaakt, want op de boerderij kennen ze dat niet!
Bij terugkomst kregen we brood met geitenvlees en de kinderen kregen de restjes porridge van gisteren met een lading suiker. Met de kindjes gespeeld en veel foto’s gemaakt. Dat vinden ze allemaal geweldig!
In de middag zijn we met het bakkie naar Diana gegaan. Een boerderij een eindje verderop waar een bruiloftsfeest was. De tegenstellingen tussen blank en zwart waren alweer snel duidelijk. We kwamen aan bij een prachtige boerderij met mooie tuinen. Maar daar woonde de blanken. De zwarte arbeiders woonden er vlakbij in kleine huisjes en krotjes.
Het feest begon met dansen, zingen, lezen uit de Bijbel en bidden. Omdat we ook daar de eerste blanken waren en het een hele eer was voor hun dat we er wilden komen, kregen wij als eerste te eten. En dan niet de porridge wat voor de gasten was bedoeld, maar het lekkere vlees met pasta en salade wat voor de bruid en bruidegom was. Eigenlijk hou ik er niet zo van, maar het is ook weer heel onbeleefd om het af te slaan. Na wat liedjes te hebben gezongen in een huisje zonder verlichting (wat is de zaklamp in mn mobiel toch handig dan), hebben we nog even rond het vuur gestaan om op te warmen en toen in de nacht weer terug naar Otjivero gereden.
Deze avond gingen we niet in de shebeen drinken, want dat was de gevaarlijk volgens de vader van Alfons. Dus wat drinken gekocht en in de kambasu (krotje) van de ouders van Alfons gedronken. ‘The blue car’ had een lekke band en die moest aangeduwd worden. Nambi was vooruit gestuurd om hulp te halen, maar hij was zo dronken en ging gezellig bij het vuur zitten en verder drinken. De anderen zaten dus een tijd in de kou in de auto te wachten. Childres, Simson en ik liepen vast vooruit om de auto op te zoeken, maar toen we verstopt onder een deken lagen te wachten hoorden we een enorme ruzie tussen de zus van Alfons en nog iemand. Ze was heel boos op Nambi en besloot om te vertrekken. Hele gezin in de auto en Childres, Simson en ik zagen onze slaapplek in de nacht verdwijnen. Dus toen in de tent geslapen na weer geit met porridge gegeten te hebben.

Zondagochtend begon weer traditiegetrouw met zoete thee. Ik wilde een stukje chocolade wat ik op de heenweg had gekocht, maar helaas. Dat was net als mijn pak koekjes al door anderen opgegeten. Toestemming gevraagd aan een andere boer om over zijn land naar de Omitara Dam (stuwmeer) te gaan. Kostte 10 dollar (80 eurocent). Met alle kinderen en een stel slingerende alcoholisten in het bakkie en toen naar de dam. Prachtig mooi meer tussen de bergen. Met de kinderen gespeeld en pootje baden. Weggestuurd door een stel blanke toeristen die er langs het water aan het kamperen waren, rekolonisatie! Op de terugweg stonden Childres, Simson en ik achterop de auto. Goed vasthouden, want een asfaltweg is in de verste verte niet te bekennen.
’s Middags nog naar een voetbalwedstrijd op de boerderij gekeken en geitenvoer verzameld (noten stukslaan en pitjes in een zakje doen). Er kwam nog een man naar me toe die graag wilde dat ik zijn huis ging bekijken. Alle certificaten kreeg ik onder mijn neus gedrukt en een oude vrouw moest van haar stoel opstaan, zodat ik kon zitten. Daar heb ik vriendelijk voor bedankt. Maar het was wederom een hele eer dat ik als blanke zijn kambasu wilde bekijken.
Gas gehaald, want de elektriciteit was op en nog wat drankjes voor de middag en terugweg gekocht. Nog voetballen in het zand met wat buurjongens, maar ik was het grootste deel van de tijd bezig met stukken glas uit het zand op te rapen. Wel gewonnen overigens!
Als afscheidsmaaltijd kregen we pasta, rijst, aardappelsalade en weer een stuk geit. Daarna gedag gezegd en toen ben ik teruggereden naar Windhoek, want de anderen waren allemaal veel te dronken.

Op maandag waren we ook nog vrij, Cassingaday, een soort herdenkingsdag voor gesneuvelde Herero’s. We werden weer opgehaald door Alfons, Rudy en zijn vader om bij de zus van Alfons (Angelica) te komen eten, porridge met vlees. Ze wonen in een klein krotje, maar ze hebben wel een tv, wc, koelkast, CD speler en zelfs een computer. In een shebeen weer gedronken en poolen. Damara sigaretten leren roken. Soort tabak in een stuk telefoonboek rollen en dan roken. Heel apart om de Afrikaanse namen en telefoonnummers voor je neus te zien verschroeien.
Foto’s: http://patrickpt.hyves.nl

Feitjes:
- Ik kan nu ook porridge (Namibische pap) maken
- De situatie in het weeshuis heeft me deze week echt aangegrepen;
- De kindjes slapen vaak op de grond zonder matras in hun dagelijkse (kapotte) kleren
- Er komt maar 3 keer per week een trein langs Omitara
- Schapenwolken noemen ze hier Bushman haar en ze geloven dat er dan onder die wolken een Bushman is gestorven
- Bierflesjes met mijn tanden leren openmaken!
- Slapen op de grond na een paar biertjes wil prima
- Sommige vrouwen smeren een soort rode poeder op hun gezicht om blanker te lijken
- Bellen en smsen kan daar niet, want er is geen bereik.
- Ze geloven heilig in de kracht van de witch doctors (hekserij)
- Childres en Simson zijn dinsdag nog bij ons komen eten
- Had na dit weekend nog nooit zo weinig zin gehad om weer aan het werk te gaan
- Ik zou nu zo meedoen aan het programma ‘Groeten uit de Rimboe’, appeltje eitje.