Rondreis door het zuiden en de laatste dagen
Door: Patrick
Blijf op de hoogte en volg Patrick
13 Juli 2009 | Namibië, Windhoek
De laatste dag is aangebroken en ik vind nog een klein gaatje tijd om even een laatste blog te schrijven vanuit Namibië.
Voordat Laura, Sjoerd en ik de rondreis door het zuiden van Namibië maakten waren we eerst nog een paar dagen in Windhoek. Erg leuk om iedereen nog eventjes te zien. Was weer veel in het weeshuis te vinden, sliep daar bijna iedere avond en ’s ochtends bracht ik de kinderen met het ‘bakkie’ naar verschillende scholen door heel Windhoek. Dat betekende dat ik om 5 uur moest opstaan, schooluniformen bij elkaar zoeken, opruimen, ontbijt maken en de auto volproppen met 14 kinderen. Flink toeterend wegrijden bij school, wat ze allemaal geweldig vonden! Op een vrijdagmiddag Wayne van school gehaald en met hem naar het huis van Alfons gegaan om hem, Alfred en Ruiter daar op te halen met de bagage van de broer van Alfons en Alfred (Nicolaus) die drie jaar in het Duitse leger in Duitsland heeft gezeten en die dag was teruggekomen. Nicolaus in Klein Windhoek opgehaald en toen naar het vliegveld gereden waar ze de auto hadden staan nog. Van daar reden zij verder naar Omitara, naar de boerderij. Ik liet Wayne, die piloot wil worden later, nog het vliegveld zien. Het was de eerste keer in zijn leven dat hij daar was en hij vond het geweldig! Ruiter, Wayne en ik reden terug naar Windhoek. Onderweg nog Angelica, de vrouw van Ruiter, opgehaald bij haar werk en hun thuis afgezet. Met Wayne bij KFC gaan eten en daarna hem teruggebracht naar Moria Grace. Laura en Sjoerd waren inmiddels al bij Beata, vrouw die werkt in het restaurant van Penduka, om bij haar te eten, dus daar ook naartoe gegaan. Van het gezelschap was de helft doof, dus het was vrij rustig. Na een uurtje had ik het wel gezien, dus Paul, collega, opgehaald thuis en met hem film gekeken en bier gedronken bij mij thuis.
De volgende ochtend Paul thuis afgezet en toen ingepakt voor het tweede deel van de rondreis. Het was nog maar de vraag of we alles mee konden nemen, want we hadden oa de tenten, stoelen en gasfles van Penduka geleend. Die spullen zijn eigenlijk van Christien, de oprichtster van Penduka, en zij was hier nu met familie op vakantie en vond het niet leuk dat wij die spullen gebruikten. Maar ’s ochtends was ze nergens te bekennen, dus een bedankbriefje achtergelaten en toen zijn we vertrokken naar Keetmanshoop in het zuiden. Een erg lange reis, maar gelukkig een goede asfaltweg. Het was al donker toen we op de camping aankwamen. Tent opgezet en vroeg gaan slapen na de lange reis.
Op zondagochtend zijn we door het Kokerbomen woud gaan lopen. Blijkt bijzonder te zijn dat de kokerbomen zo dicht bij elkaar groeien. Was wel leuk om te zien, het lijkt net of de bomen op de kop staan, met de wortels in de lucht. Daarna reden we naar Ai-Ais in het Fish River Canyon Park. Onderweg reden we door glooiende landschappen met gele, dorre grasvelden. In de buurt van Ai-Ais veranderde het landschap in woeste, kale bergen. Plotseling een groene oase waar de camping was. Plekje gekregen en lekker in het zwembad gezwommen dat wordt gevuld met water uit de Hot Water Spring. Eindelijk een warmwater zwembad in Namibië gevonden!
Na het ontbijt de volgende ochtend reden we naar Hobas, een ander dorpje (wat bestaat uit een camping en een huisje voor personeel). Hobas is de toegang tot de Fish River Canyon. Korting gekregen, omdat we volgens onze reservering Namibiërs zijn. Ach, zolang zij het geloven! Ongeveer 10 km verderop was het uitzicht over de canyon. Echt een geweldig uitzicht. Wat een grote en diepe canyon! Nog meer viewpoints bezocht. Eentje konden we niet bereiken, omdat halverwege de route, de weg te slecht werd voor onze auto. Terug op de camping wilde ik douchen, maar ik zag dat ze een bad hadden. Dat was niet echt een succes. De stop paste niet in het putje en na 2 minuten kwam er alleen koud water uit de kraan. Maar ik kan wel zeggen dat ik in bad geweest ben! ’s Avonds lekker bij het kampvuur spelletjes gedaan en Savanna Dry gedronken (TE lekker!). Om 22.00 uur ging de generator op de camping uit en was het donker, dus ook maar gaan slapen.
Onderweg naar Lüderitz, aan de kust, zagen we veel wilde dieren langs de weg (struisvogels, springbokken en oryxen). Ook de route naar de kust was prachtig. Het landschap veranderde steeds van bergen naar vlaktes en van gele grasvlaktes naar woestijn. We kwamen dwars door het Sperrgebiet, een groot gebied langs de kust van Namibië waar nog altijd diamanten worden gewonnen. Het was er streng verboden om van de weg te gaan en ik dacht iedere seconde een diamant te zien glinsteren. Lüderitz is een schattig vissersdorpje in een baai en voor de kust een aantal kleine eilandjes. Het landschap bestaat uit zwarte kale rotsen met op de achtergrond de gele woestijn. Ook in dit stadje weer veel Duitse invloeden. En zoals in ieder stadje in Namibië ligt net buiten het centrum een krottenwijk waar de zwarte inwoners wonen. Onze camping was op Shark Island. Een schiereilandje in de baai. We stonden op enkele meters van de Atlantische Oceaan met onze tent en we hadden een geweldig uitzicht op de zonsondergang. Laura en ik zaten nog samen op de rotsen bij zee, toen we ineens overspoeld werden door een grote, ijskoude golf. Doorweekt en onderkoelt, maar gelukkig is het in Lüderitz niet koud, omdat er een warme wind uit de woestijn waait. De nacht in Lüderitz was wel vreselijk. Een gigantische storm, die mijn tent helemaal plat legde (letterlijk!). ’s Nachts ben ik er maar uitgegaan, tent verzwaard met wat spullen (bang dat ie de oceaan in zou waaien) en in de auto gaan liggen. Toen Sjoerd en Laura ook ’s ochtends hun wapperende tent uitgingen, vertrokken we naar Kolmanskop. Kolmanskop is een ‘spookstadje’, 15 kilometer van Lüderitz in de woestijn. Vroeger gesticht door Duitse kolonisten die er diamanten gingen zoeken. Toen die op waren, hebben ze het dorp verlaten, wat nu langzaam door de woestijn wordt opgeslokt. Grote huizen, een school, ziekenhuis, casino en een spoorlijntje, alles vol met zand, is het enige wat er nu nog over is. Daarna nog op Agate Beach van de zon genoten en een duik in de ijskoude Atlantische Oceaan genomen (met 3 dagen verkoudheid tot gevolg!). Na een barbecue gingen we weer slapen op Shark Island, deze keer minder storm ’s nachts.
Donderdagochtend vertrokken we vroeg richting Sesriem, bij de Sossusvlei. Er stonden ons honderden kilometers over grindwegen te wachten. Maar het uitzicht maakt veel goed. Onderweg weer het bekende Namibische wild gezien, zoals struisvogels, springbokken en oryxen, maar ook zebra’s deze keer. De camping bij Sesriem was vol en na een tijd heen en weer rijden, toch nog een niet officiële plek op de camping kunnen krijgen. Gek om weer in Sesriem te zien, in april was ik hier met mam.
Laura en Sjoerd stonden rond half 5 op vrijdagochtend om met een tour de Sossusvlei in te gaan, maar ik had die al eens gedaan en vond het zonde van mn geld om het weer te doen. Ik ging later met de auto zelf de Namib Dessert in. Ik wilde wegrijden; ‘flap, flap flap’. Lekke band. Kon ik die eerst vervangen. Maar ik zou geen Patrick heten als ik dat niet in een paar minuten gefixt had! Toen het park ingereden en naar de Hidden Vlei gelopen. Twee kilometers door los zand. Een helse tocht! Rond 11 uur was ik weer terug op de camping, waar ik mijn tent een aantal meter verderop vond door de wind. Laura en Sjoerd waren ook terug en na ingepakt te hebben reden we weer weg. Na een kwartiertje rijden hadden we weer een lekke band! Het was het reserve wiel dat lek was. Lekker dan! Maar gelukkig hadden we nog een reservewiel en die weer vervangen en voorzichtig doorgereden naar Solitaire. Daar lekker een appeltaartje gegeten en toen de laatste 200 km naar Windhoek. In Windhoek boodschappen gedaan en Paul opgehaald om bij me te komen eten. Ik kon helaas mn bungalow niet in door verbouwing, dus moest ik in een backpacker (met 5 bedden, hoezo overdreven!?).
Zaterdagochtend de auto laten wassen. Voor N$ 40 (nog geen 4 euro) wassen ze em van binnen en buiten en hij was vies!! Dus wel ff een flinke fooi gegeven voor die arme jongen die hem moest wassen. De auto teruggebracht en in de stad een verjaardagscadeau voor Alfons gekocht. Hij wilde mijn mobiel, maar die is best versleten en ik ben er toch aan gehecht geraakt (jaja, stom sentimenteel gedoe), dus heb een nieuwe voor hem gekocht. Daarna terug naar Penduka met Moses, die zijn auto had versierd met vlaggen van de RDP, oppositiepartij van de regerende SWAPO. Veel reacties onderweg, middelvingers en duimen. De meningen zijn duidelijk verdeeld hier. Eenheid is in het land met veel verschillende mensen en stammen nog ver te zoeken. Op Penduka stond Alfons al met een heel verjaardagscommitee ons op te wachten. Super leuk om iedereen weer te zien. We reden naar de braai aan de andere kant van het meer bij Penduka om te barbecueën. Geweldige verjaardag met de hele familie- en vriendengroep samen. Ook hebben er al veel tranen gerold, omdat het afscheid nu wel erg dichtbij komt. Bij Ruiter thuis was nog een afterparty en Childres, Alfred en Oupas sliepen die nacht bij mij thuis.
Zondagmiddag nog een tweede afterparty bij Alfons thuis (na weer heerlijke Mopane wormen gegeten te hebben op Penduka). Bij de shebeen daar wel weer bedreigd door 3 mannen die mijn geld wilden hebben, maar gelukkig kwamen Alfons en een paar anderen mij helpen. Na het feestje (met lekker eten) langs de winkel gelopen, want ik moest vlees voor de moeder van Alfons kopen (dat soort commando’s krijg je wekelijks) en toen nog afscheid van een paar mensen genomen en terug naar Penduka gelopen.
Mijn koffer is inmiddels ingepakt, zit tegen het maximum gewicht aan, maar het gaat denk ik net. Vandaag vliegt Sjoerd al terug naar Nederland. Laura en ik koken vanavond porridge voor Thom en Tineke en daarna ga ik met Childres nog naar Moria Grace om daar voor de laatste keer te slapen en ze morgen naar school te brengen. Een uitgebreid ontbijt op Penduka morgen en rond 10.00 uur komt Alfons met een deel van de familie/vrienden ons halen en zij brengen ons naar het vliegveld. Om 15.00 uur Nederlandse tijd vertrekt mijn vliegtuig op 14 juli en ik zal 15 juli om 10.00 uur landen op Schiphol. Gek idee dat ik overmorgen gewoon weer thuis ben en nu nog hier zit. Heb het fantastisch gehad hier en er zijn veel momenten dat ik echt niet naar huis wil. Maar nu het vertrek dichtbij komt, vind ik het ook wel best even en heb heel veel zin om jullie allemaal weer te zien! Tot snel!
De laatste foto’s zal ik online plaatsen als ik thuis ben want het internet wil nu niet meewerken.
Feitjes:
- Leuk de gasfles van Christien meegenomen, maar de hendel om de fles te openen waren we vergeten
- Gelukkig konden we een nieuwe kopen in Keetmanshoop!
- Kokerbomen zijn eigenlijk geen bomen, maar aloë’s.
- De San gebruikten die om kokers voor hun pijlen van de maken, vandaar Kokerboom
- De Fish River Canyon is op de Amerikaanse versie na, de grootste in de wereld
- Shark Island was vroeger wel een eilandje
- Toen de Britten het eilandje wilde overnemen vroeger, legden de Duitsers een stuk zee droog om Shark Island tot een schiereilandje te maken.
- Kleuters!
- Ik dacht voor N$ 400 (40 euro) wel een kleine diamant in Kolmanskop te kunnen kopen.
- Helaas, de kleinste was al N$ 78.000 (meer dan 7500 euro!).
Voordat Laura, Sjoerd en ik de rondreis door het zuiden van Namibië maakten waren we eerst nog een paar dagen in Windhoek. Erg leuk om iedereen nog eventjes te zien. Was weer veel in het weeshuis te vinden, sliep daar bijna iedere avond en ’s ochtends bracht ik de kinderen met het ‘bakkie’ naar verschillende scholen door heel Windhoek. Dat betekende dat ik om 5 uur moest opstaan, schooluniformen bij elkaar zoeken, opruimen, ontbijt maken en de auto volproppen met 14 kinderen. Flink toeterend wegrijden bij school, wat ze allemaal geweldig vonden! Op een vrijdagmiddag Wayne van school gehaald en met hem naar het huis van Alfons gegaan om hem, Alfred en Ruiter daar op te halen met de bagage van de broer van Alfons en Alfred (Nicolaus) die drie jaar in het Duitse leger in Duitsland heeft gezeten en die dag was teruggekomen. Nicolaus in Klein Windhoek opgehaald en toen naar het vliegveld gereden waar ze de auto hadden staan nog. Van daar reden zij verder naar Omitara, naar de boerderij. Ik liet Wayne, die piloot wil worden later, nog het vliegveld zien. Het was de eerste keer in zijn leven dat hij daar was en hij vond het geweldig! Ruiter, Wayne en ik reden terug naar Windhoek. Onderweg nog Angelica, de vrouw van Ruiter, opgehaald bij haar werk en hun thuis afgezet. Met Wayne bij KFC gaan eten en daarna hem teruggebracht naar Moria Grace. Laura en Sjoerd waren inmiddels al bij Beata, vrouw die werkt in het restaurant van Penduka, om bij haar te eten, dus daar ook naartoe gegaan. Van het gezelschap was de helft doof, dus het was vrij rustig. Na een uurtje had ik het wel gezien, dus Paul, collega, opgehaald thuis en met hem film gekeken en bier gedronken bij mij thuis.
De volgende ochtend Paul thuis afgezet en toen ingepakt voor het tweede deel van de rondreis. Het was nog maar de vraag of we alles mee konden nemen, want we hadden oa de tenten, stoelen en gasfles van Penduka geleend. Die spullen zijn eigenlijk van Christien, de oprichtster van Penduka, en zij was hier nu met familie op vakantie en vond het niet leuk dat wij die spullen gebruikten. Maar ’s ochtends was ze nergens te bekennen, dus een bedankbriefje achtergelaten en toen zijn we vertrokken naar Keetmanshoop in het zuiden. Een erg lange reis, maar gelukkig een goede asfaltweg. Het was al donker toen we op de camping aankwamen. Tent opgezet en vroeg gaan slapen na de lange reis.
Op zondagochtend zijn we door het Kokerbomen woud gaan lopen. Blijkt bijzonder te zijn dat de kokerbomen zo dicht bij elkaar groeien. Was wel leuk om te zien, het lijkt net of de bomen op de kop staan, met de wortels in de lucht. Daarna reden we naar Ai-Ais in het Fish River Canyon Park. Onderweg reden we door glooiende landschappen met gele, dorre grasvelden. In de buurt van Ai-Ais veranderde het landschap in woeste, kale bergen. Plotseling een groene oase waar de camping was. Plekje gekregen en lekker in het zwembad gezwommen dat wordt gevuld met water uit de Hot Water Spring. Eindelijk een warmwater zwembad in Namibië gevonden!
Na het ontbijt de volgende ochtend reden we naar Hobas, een ander dorpje (wat bestaat uit een camping en een huisje voor personeel). Hobas is de toegang tot de Fish River Canyon. Korting gekregen, omdat we volgens onze reservering Namibiërs zijn. Ach, zolang zij het geloven! Ongeveer 10 km verderop was het uitzicht over de canyon. Echt een geweldig uitzicht. Wat een grote en diepe canyon! Nog meer viewpoints bezocht. Eentje konden we niet bereiken, omdat halverwege de route, de weg te slecht werd voor onze auto. Terug op de camping wilde ik douchen, maar ik zag dat ze een bad hadden. Dat was niet echt een succes. De stop paste niet in het putje en na 2 minuten kwam er alleen koud water uit de kraan. Maar ik kan wel zeggen dat ik in bad geweest ben! ’s Avonds lekker bij het kampvuur spelletjes gedaan en Savanna Dry gedronken (TE lekker!). Om 22.00 uur ging de generator op de camping uit en was het donker, dus ook maar gaan slapen.
Onderweg naar Lüderitz, aan de kust, zagen we veel wilde dieren langs de weg (struisvogels, springbokken en oryxen). Ook de route naar de kust was prachtig. Het landschap veranderde steeds van bergen naar vlaktes en van gele grasvlaktes naar woestijn. We kwamen dwars door het Sperrgebiet, een groot gebied langs de kust van Namibië waar nog altijd diamanten worden gewonnen. Het was er streng verboden om van de weg te gaan en ik dacht iedere seconde een diamant te zien glinsteren. Lüderitz is een schattig vissersdorpje in een baai en voor de kust een aantal kleine eilandjes. Het landschap bestaat uit zwarte kale rotsen met op de achtergrond de gele woestijn. Ook in dit stadje weer veel Duitse invloeden. En zoals in ieder stadje in Namibië ligt net buiten het centrum een krottenwijk waar de zwarte inwoners wonen. Onze camping was op Shark Island. Een schiereilandje in de baai. We stonden op enkele meters van de Atlantische Oceaan met onze tent en we hadden een geweldig uitzicht op de zonsondergang. Laura en ik zaten nog samen op de rotsen bij zee, toen we ineens overspoeld werden door een grote, ijskoude golf. Doorweekt en onderkoelt, maar gelukkig is het in Lüderitz niet koud, omdat er een warme wind uit de woestijn waait. De nacht in Lüderitz was wel vreselijk. Een gigantische storm, die mijn tent helemaal plat legde (letterlijk!). ’s Nachts ben ik er maar uitgegaan, tent verzwaard met wat spullen (bang dat ie de oceaan in zou waaien) en in de auto gaan liggen. Toen Sjoerd en Laura ook ’s ochtends hun wapperende tent uitgingen, vertrokken we naar Kolmanskop. Kolmanskop is een ‘spookstadje’, 15 kilometer van Lüderitz in de woestijn. Vroeger gesticht door Duitse kolonisten die er diamanten gingen zoeken. Toen die op waren, hebben ze het dorp verlaten, wat nu langzaam door de woestijn wordt opgeslokt. Grote huizen, een school, ziekenhuis, casino en een spoorlijntje, alles vol met zand, is het enige wat er nu nog over is. Daarna nog op Agate Beach van de zon genoten en een duik in de ijskoude Atlantische Oceaan genomen (met 3 dagen verkoudheid tot gevolg!). Na een barbecue gingen we weer slapen op Shark Island, deze keer minder storm ’s nachts.
Donderdagochtend vertrokken we vroeg richting Sesriem, bij de Sossusvlei. Er stonden ons honderden kilometers over grindwegen te wachten. Maar het uitzicht maakt veel goed. Onderweg weer het bekende Namibische wild gezien, zoals struisvogels, springbokken en oryxen, maar ook zebra’s deze keer. De camping bij Sesriem was vol en na een tijd heen en weer rijden, toch nog een niet officiële plek op de camping kunnen krijgen. Gek om weer in Sesriem te zien, in april was ik hier met mam.
Laura en Sjoerd stonden rond half 5 op vrijdagochtend om met een tour de Sossusvlei in te gaan, maar ik had die al eens gedaan en vond het zonde van mn geld om het weer te doen. Ik ging later met de auto zelf de Namib Dessert in. Ik wilde wegrijden; ‘flap, flap flap’. Lekke band. Kon ik die eerst vervangen. Maar ik zou geen Patrick heten als ik dat niet in een paar minuten gefixt had! Toen het park ingereden en naar de Hidden Vlei gelopen. Twee kilometers door los zand. Een helse tocht! Rond 11 uur was ik weer terug op de camping, waar ik mijn tent een aantal meter verderop vond door de wind. Laura en Sjoerd waren ook terug en na ingepakt te hebben reden we weer weg. Na een kwartiertje rijden hadden we weer een lekke band! Het was het reserve wiel dat lek was. Lekker dan! Maar gelukkig hadden we nog een reservewiel en die weer vervangen en voorzichtig doorgereden naar Solitaire. Daar lekker een appeltaartje gegeten en toen de laatste 200 km naar Windhoek. In Windhoek boodschappen gedaan en Paul opgehaald om bij me te komen eten. Ik kon helaas mn bungalow niet in door verbouwing, dus moest ik in een backpacker (met 5 bedden, hoezo overdreven!?).
Zaterdagochtend de auto laten wassen. Voor N$ 40 (nog geen 4 euro) wassen ze em van binnen en buiten en hij was vies!! Dus wel ff een flinke fooi gegeven voor die arme jongen die hem moest wassen. De auto teruggebracht en in de stad een verjaardagscadeau voor Alfons gekocht. Hij wilde mijn mobiel, maar die is best versleten en ik ben er toch aan gehecht geraakt (jaja, stom sentimenteel gedoe), dus heb een nieuwe voor hem gekocht. Daarna terug naar Penduka met Moses, die zijn auto had versierd met vlaggen van de RDP, oppositiepartij van de regerende SWAPO. Veel reacties onderweg, middelvingers en duimen. De meningen zijn duidelijk verdeeld hier. Eenheid is in het land met veel verschillende mensen en stammen nog ver te zoeken. Op Penduka stond Alfons al met een heel verjaardagscommitee ons op te wachten. Super leuk om iedereen weer te zien. We reden naar de braai aan de andere kant van het meer bij Penduka om te barbecueën. Geweldige verjaardag met de hele familie- en vriendengroep samen. Ook hebben er al veel tranen gerold, omdat het afscheid nu wel erg dichtbij komt. Bij Ruiter thuis was nog een afterparty en Childres, Alfred en Oupas sliepen die nacht bij mij thuis.
Zondagmiddag nog een tweede afterparty bij Alfons thuis (na weer heerlijke Mopane wormen gegeten te hebben op Penduka). Bij de shebeen daar wel weer bedreigd door 3 mannen die mijn geld wilden hebben, maar gelukkig kwamen Alfons en een paar anderen mij helpen. Na het feestje (met lekker eten) langs de winkel gelopen, want ik moest vlees voor de moeder van Alfons kopen (dat soort commando’s krijg je wekelijks) en toen nog afscheid van een paar mensen genomen en terug naar Penduka gelopen.
Mijn koffer is inmiddels ingepakt, zit tegen het maximum gewicht aan, maar het gaat denk ik net. Vandaag vliegt Sjoerd al terug naar Nederland. Laura en ik koken vanavond porridge voor Thom en Tineke en daarna ga ik met Childres nog naar Moria Grace om daar voor de laatste keer te slapen en ze morgen naar school te brengen. Een uitgebreid ontbijt op Penduka morgen en rond 10.00 uur komt Alfons met een deel van de familie/vrienden ons halen en zij brengen ons naar het vliegveld. Om 15.00 uur Nederlandse tijd vertrekt mijn vliegtuig op 14 juli en ik zal 15 juli om 10.00 uur landen op Schiphol. Gek idee dat ik overmorgen gewoon weer thuis ben en nu nog hier zit. Heb het fantastisch gehad hier en er zijn veel momenten dat ik echt niet naar huis wil. Maar nu het vertrek dichtbij komt, vind ik het ook wel best even en heb heel veel zin om jullie allemaal weer te zien! Tot snel!
De laatste foto’s zal ik online plaatsen als ik thuis ben want het internet wil nu niet meewerken.
Feitjes:
- Leuk de gasfles van Christien meegenomen, maar de hendel om de fles te openen waren we vergeten
- Gelukkig konden we een nieuwe kopen in Keetmanshoop!
- Kokerbomen zijn eigenlijk geen bomen, maar aloë’s.
- De San gebruikten die om kokers voor hun pijlen van de maken, vandaar Kokerboom
- De Fish River Canyon is op de Amerikaanse versie na, de grootste in de wereld
- Shark Island was vroeger wel een eilandje
- Toen de Britten het eilandje wilde overnemen vroeger, legden de Duitsers een stuk zee droog om Shark Island tot een schiereilandje te maken.
- Kleuters!
- Ik dacht voor N$ 400 (40 euro) wel een kleine diamant in Kolmanskop te kunnen kopen.
- Helaas, de kleinste was al N$ 78.000 (meer dan 7500 euro!).
-
13 Juli 2009 - 11:49
Jonathan:
mooie laatste verhaal! ik ben nu benieuwd naar de live versie!! tot hopelijk snel! een fijne vlucht en een leuke terugkomst in NL gewenst!!
groetjes Jonathan -
13 Juli 2009 - 12:04
Mama:
Hai lieverd,
Heel vreemd om idd. je laatste blog vanuit Namibië te lezen, maar oh oh wat ben ik blij dat ik je woensdagochtend een hele dikke knuffel kan geven.
Je weet, ik heb je onwijs gemist ondanks het feit dat ik de gelukkige was die je in April bezocht heb. Dit had ik ook voor geen goud willen missen, want wat hebben we het fijn gehad samen.
Nu zal ik je ook veel beter kunnen begrijpen als je straks weer bij ons thuis bent. Want wat is het een enorm cultuur verschil, en wat zijn (op de overvallers na) de mensen die je daar goed hebt leren kennen schatten.
Lieverd, een hele goede reis morgen. We denken aan je en we bellen je nog wel eventjes voordat je het vliegtuig instapt.
Hele dikke kus van mama -
13 Juli 2009 - 12:05
Banjer:
Jippie Jippie Jippie
Tot Woensdagochtend!!!
Pootje van Banjer -
13 Juli 2009 - 12:15
Papa:
Hé topper,
Wat weer een fraai verhaal. De laatste alinea's vond ik eigenlijk het leukst. De tekst die daaraan voorafging moet je thuis maar vertellen.
Je hebt voor nu, naar mijn mening,genoeg gezien. Het ontvangst commitee staat hier klaar. Inpakken en thuuskommen......Dan is het weer feest. xxx -
13 Juli 2009 - 13:11
Opa T.:
Ha knul,
Het zit er weer op. Wij zullen blij zijn als je weer veilig thuis bent. Goede reis gewenst van ons beiden. -
13 Juli 2009 - 13:14
Dennis:
Hey wereldreiziger,
Het is nu wel genoeg geweest daaro! :P
Jammer dat je geen klein diamantje voor me mee kunt nemen haha.
Sterkte met het allerlaatste afscheid en een goede reis gewenst!
Groeten vanuit Nijmegen,
Dennis
p.s. Het zal wel erg wennen worden om weer terug in het 'saaie' NL te zijn. Maar dat heeft tijd nodig... ;) -
13 Juli 2009 - 13:30
Marlie:
Patrick!
Je laatste daggie daar! Geniet er maar van, want echt, als je weer thuis bent wil je weer terug!
Ik ben nu net drie weken terug, maar van mij had het verblijf in Afrika nog wel wat langer mogen duren.
Een hele goede terugreis en ik zie je vast wel weer op school!
Xx Marlie -
13 Juli 2009 - 14:06
Mama:
Hey liefie,
Je land om 11.35 uur!!!!
Oeps...... gelukkig keek ik net nog even in de papieren en op internet.....
Kuszie -
13 Juli 2009 - 18:42
Jeannette :
Heeey Patrick,
Zal straks je mooie verhalen gaan missen.
Ik heb ze telkens met veel plezier gelezen. Je hebt daar een mooie tijd gehad. Je ouders kunnen al haast niet meer wachten tot woensdag, wat hebben ze je gemist. Een hele goede reis en tot gauw.
Liefs je Jeannette (je achterbuurvrouw) -
13 Juli 2009 - 18:49
Kees:
ha Patt!
Nu, ik ben blij dat je terug komt :) Lekker veilig naar Nederland, al ga je gruwelijk moeten wennen ;) Je hebt iig een hele mooie tijd gehad zo te zien!
(ps, jammer dat ik nu dus geen diamant van je krijg)
Tot snel hoop ik!
Kus! -
13 Juli 2009 - 19:34
Ivo:
Patrick,
Sterkte met afscheid nemen. Het zal je wel een dubbel gevoel geven.
Goede reis naar huis.
Ivo -
14 Juli 2009 - 09:29
Jacq:
Jammer dat het boek nu uit is want heb ik het met plezier gelezen!!Maar ow zo blij dat je straks weer thuis bent...goeie vlucht en de mopanetaart staat voor je klaar!!!xx -
15 Juli 2009 - 05:02
Mama:
Hai liefie,
Nou, nog 4 1/2 uur en dan ben je eindelijk weer op Schiphol....
Hier hangen de vlaggetjes al.....
En wat heerlijk om te kunnen zeggen:
TOT ZOMETEEN!!!!!
xxx -
16 Juli 2009 - 15:10
Mama:
Al werd het uiteindelijk toch nog 6 1/2 uur later dan de oorspronkelijke planning.....
Maar....we hebben er een hele gezellige dag van gemaakt...
Nu mag dit boekje wel dicht.
xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
